Stilte zonder storm

Aan: heleen@uraad.uu.nl
Betreft: alles over één kam
Bijlage: inspraak

Ha Heleen,

Maandag woonde ik jullie vragenuurtje met onze voorzitter van het College van Bestuur bij. Een van de weinige momenten om onze leidsvrouwe in levende lijve te aanschouwen. Een buitenkansje! En met de huidige ontwikkelingen in Amsterdam had ik wel een geanimeerde bijeenkomst verwacht. Pakte dat even dramatisch uit!

Er waren een tiental heel aardige, goedwillende studentenraadsleden (zoals ik ze van vroeger uit eigen ervaring ken), een paar personeelsleden (ook altijd dezelfde), en natuurlijk onevenredig veel mensen van de afdeling communicatie. En verder… niemand.

Heel betrokken vroegen de raadsleden zich openlijk af hoe dat kwam. Ja, een andere club was afwezig. Die hadden een bijeenkomst in de binnenstad verontschuldigde de studentenfractie zich ook nog eens. Waar de overige medewerkers waren, vroeg ík me dan weer af. Ook onze collegevoorzitter verbaasde zich over hetzelfde fenomeen. De grote afwezigheid van studenten en medewerkers.

Omdat ik bezig was wat fotootjes te maken, volgde ik de discussie niet goed, of liever gezegd, de conversatie. Want een discussie zou ik het niet willen noemen. Ik hoorde de thema’s terugkeren die zo’n vijftien jaar geleden al ontstaan zijn en die mij eigenlijk nog steeds het schuim op de kaken doen komen.

De legitimiteit van de U-raad vanwege het niet echt verkozen zijn van de leden. Men is immers automatisch verkozen door gebrek aan tegenkandidaten uit de universitaire bevolking. Niet door de U-raad zelf ter sprake gebracht, maar haast terloops badinerend door de voorzitter van het CvB. Ze hebben het niet eens meer in de gaten!

Even later hoorde ik onze voorzitter, en vergeef me enige onnauwkeurigheid: “Wij zijn ook maar mensen en we zijn maar met zijn drieën in een beperkte hoeveelheid tijd”. Hoezo?, denk ik dan onmiddellijk. Zijn er niet een paar honderd goed geschoolde, materiedeskundige ambtenaren die de besluiten voorbereiden en beslisklaar voorleggen? Doet het college dat werk zelf? Hebben ze geen fulltime aanstelling? Maar niemand die die vragen stelt. Niemand die ingrijpt. Ik prijs me diep gelukkig dat ik niet meer in zo’n raad zit. Ik ben geen multitasker. Ik heb wel drie banen, maar allemaal bij dezelfde werkgever, voor één salaris. Hahaha, loser!

Ineens besef ik me dat het helemaal niet interessant is waarom er niemand naar onze collegevoorzitter komt Heleen. De vraagstelling is verkeerd. Zou het niet veel eerder omgekeerd moeten zijn. Dat onze Marjan dagelijks mensen bezoekt in de universiteit. Een collegebank inkruipt, door een faculteit loopt, ambtenaren bezoekt op hun werkplek. Zonder aankondiging. Zonder opzitten en pootjes geven. Zonder verantwoording te moeten afleggen voor elke stap die gezet wordt in een daartoe vastgestelde vorm in een daarvoor vastgestelde tijd.

Dat ze vraagt wat onze problemen zijn. Wat ons beweegt. Hoe ze ons van dienst kan zijn?
“Terecht verwacht de samenleving verantwoording van het bestede geld!”, zegt onze leidsvrouwe.
Maar daar gaat het helemaal niet over! Wie zegt dat onderwijs, onderzoek en het ondersteunende bedrijf op dezelfde manier gerund en verantwoord kunnen worden? Zijn het niet drie totaal verschillende processen?