URexit

Aan: Ruud@nogin(mede)zeggenschapgelovers.uu.nl
Betreft: URexit
Bijlage: ik heb het gezien

Ha Ruud,
Dapper dat je toch weer een lans breekt voor de medezeggenschap en het digitale universiteitsblad. Dat is dapper omdat ik denk dat het een verloren zaak is om de huidige U-Raad (het hoogste medezeggenschapsorgaan van de universiteit!) te verdedigen.

De voorzitter trekt al een jaar of vier aan een dood paard met behulp van externe bureau’s, projecten en stuurgroepen. Fred  Toppen is de laatste der Mohikanen. Ik durf bijna te zeggen dat zijn motieven nobel zijn. Hoewel zijn pogingen grenzen aan de nog enige voor mij denkbare motivatie: masochisme.

Aan jouw motieven heb ik nooit getwijfeld gedurende de tijd dat we samen in de raad zaten. We hebben vreselijk gelachen, zijn vreselijk boos geweest en holden permanent achter de feiten aan. Jij was genuanceerd in je uitlatingen, minder onstuimig in je kritiek en vaak bereid tot compromissen. Ik was vervelend, uit op een stevig debat en de confrontatie. Omdat ik een hoge pet van je op had, zat ik je waarschijnlijk ook teveel op de huid, maar jij bleef onverstoorbaar.

Met de studenten in de U-raad kon ik het ook prima vinden, ze waren snel van begrip, leergierig en met enige aanmoediging enthousiast bereid tot actie. Met een aantal heb ik nog jaren contact gehouden.

Nee, wat me stoorde waren voornamelijk de overige personeelsleden in de raad. Naarmate ik langer in de raad zat werden die handiger en onbetrouwbaarder. Daarmee bedoel ik dat ik niet meer achter hun motieven kwam waarom ze ergens voor of tegen waren. Waren we het in het vooroverleg met elkaar eens over de te volgen strategie; dan werd die vervolgens in de vergadering steeds vaker door eigen gelederen onderuit gehaald. Er hoefde maar één collegelid zijn wenkbrauw op te trekken!

Dat heeft niks met argumenteren te maken, maar met de angst voor macht. Ik kwam er in mijn naïviteit door schade en schande achter dat er een heel andere wereld schuil gaat achter het toneel van de U-raad.

Het merendeel van de personeelsleden is óf door hun baas gestuurd voor de belangen van zijn faculteit, óf bezig met de belangen van zijn eigen onderzoek of carrière. In alle gevallen zullen zij in een conflictsituatie het college niet voor het hoofd stoten. Je moet het dus hebben van de studenten en een of twee onafhankelijke medewerkers.

Met het inrichten van het partijenstelsel door de vorige collegevoorzitter Yvonne van Rooy werd de U-raad definitief de das om gedaan. Ìk wist dat, de collegevoorzitter wist dat en een aantal raadsleden wist dat. Als tegenkandidaat moet je een partij oprichten en de kiesdrempel halen (!) Gevolg: één personeelspartij die zijn eigen gelederen aanvult. Hoe democratisch is dat?

Er bestaat helemaal geen afstand tussen de werkvloer (als je de U-raad bedoelt) en het College Ruud. Nog geen millimeter! Maar zolang wij nog blijven geloven dat er in deze U-raad iets gebeurt dat op democratie lijkt, verandert er niks.

De U-raad is zo kapot vintage!

Je Baaierd