Duurzaam; leven zonder kroket

Binnenkort kan ik in de kantine misschien geen vleeskroket meer kopen. Klimaatverandering is een hot topic. Zo warm dat het de poolkappen smelt, en niemand vindt zielige filmpjes van ijsberen leuk. Hoog tijd dat er dus verantwoordelijk omgegaan wordt met duurzaamheid. Dit moet dan ook in het dagelijks reilen en zeilen van de universiteit gereflecteerd worden. Maar hoe kan men dat het beste aanpakken?

De UU is hiermee begonnen door zonnepanelen op de daken van universiteitsgebouwen te plaatsen, welke nu een miljoen kWh aan energie opleveren. Daarmee kan je 16.393 tosti-ijzers een jaar lang iedere dag tosti’s laten maken.

Ook wordt afval nu gescheiden in de kantines zodat een groot deel weer gerecycled kan worden. Hierbij werd zelfs Super Lizzy ingezet, een vuilnisbak die het recyclebare materiaal nog efficiënter verwerkt. Dit heb ik zelf ook moeten Googlen, misschien derwege dat zij nu al weer uit het kantinebeeld is verdwenen.

Het afschaffen van de papieren collegekaart (oftewel de plakkertjes die je zelf van een pasje mocht voorzien) was een volgende stap. Hierdoor mag ik nu iedere keer in een museum buiten Nederland gaan uitleggen dat dit mijn universiteitsidee van duurzaamheid is. Nee, ik heb echt geen pasje, ik heb een app. Gevolgd door een diepe zucht van de kaartverkoop.

Nu moeten studenten en medewerkers misschien ook gaan geloven aan de vegetarische kantine. ‘Milieuvervuilend vlees’ is alleen nog verkrijgbaar op aanvraag als je een vergaderlunch bestelt. Ik zie een bloeiende markt voor een illegale krokettenhandel.

Het uiteindelijke streven is om in 2030 CO2 neutraal te zijn. Om dit te bereiken zijn succesvolle en minder succesvolle projecten gestart; niet iedere verandering is even welkom als een zonnepaneel. Het blijft dan ook lastig om een balans te vinden tussen een duurzaam ideaal en de realiteit. De weg naar een duurzame universiteit is er dan ook een die afgelegd zal moeten worden met vallen en opstaan.