Een dag voor ieder, een nacht voor allen

In de nacht van 30 op 31 augustus is iets bijzonders gebeurd. Mensen zijn gaan fietsen voor de nacht. Dit klinkt misschien gek, want wat boeit de nacht? Nou, de nacht is niet altijd voor iedereen veilig. Dat besef drong aan heel Nederland door na de moord op onder andere Lisa (17). In 2023 schreef de NOS dat wij in Nederland nog niet eerder de straat op zijn gegaan om aandacht te vragen voor femicide. Dit keer wel, en hoe. 

Op 31 augustus ging Utrecht lopen – een mars tegen vrouwenmoord. Deze werd georganiseerd door Tilda Klumpenaar van @geenrozewolk en Didi Steen van @greetingsfromUtrecht. Vrouwen moeten, ook in het donker, veilig over straat kunnen zonder bang te hoeven zijn dat ze aangerand, verkracht of vermoord zullen worden. 

En Utrecht heeft van zich laten horen. De Mariaplaats waar de mars begon, stond helemaal vol met mensen die mee wilden lopen. Vrienden werden omhelst en hier en daar zag je een paar tranen. Bordjes werden geheven en op het moment dat er beweging kwam in de stoet brak gejuich los. De mars was tegen femicide, maar een aantal mensen was er om aandacht te vragen voor Palestina. Hoewel dit misschien niet het juiste moment was, hadden ze wel een kreet waar ik veel voor voelde. “From Holland to Palestine, killing women is a crime.” Daarnaast werd er vrijwel de hele wandeling “genoeg is genoeg” geschreeuwd of “blijf met je klauwen van de vrouwen”.

“We hadden tientallen verwacht, misschien honderdtallen, maar de politie heeft ons net verteld dat er meer dan 3500 mensen meelopen.” Dat is wat Didi Steen op het einde van haar speech zei toen we op het Domplein tot stilstand kwamen. Deze uitspraak zorgde voor een explosie: er werd geklapt, gefloten en gegild. Vooraan stonden onder andere de mensen van de Dolle Mina’s, een groep die de afgelopen tijd is gegroeid door met name vrouwen die femicide niet langer pikken. Tijdens de speech van de Utrechtse Claire Derckx die door haar inmiddels ex-partner werd bedreigd, liepen de emoties nog verder op. 

Dat ik het geluk noem, is eigenlijk ook te bizar voor woorden

Ik ben een vrouw en ik voelde dat ik tot nog toe veel geluk heb gehad. Ik hou persoonlijk heel erg van naar de kroeg gaan. En niet alleen om te drinken, maar ook om gesprekken te voeren. Iedereen is interessant, als je interesse toont. Alleen juist daar gaat het soms fout. Mensen kunnen jouw interesse opvatten als flirten. Hierdoor heb ik al vaak genoeg last gehad van een man of persoon die dingen zegt of doet waar ik geen behoefte aan heb. Dit is nog een lichte vorm van intimidatie of grensoverschrijdend gedrag, want ik mag van geluk spreken dat mij nooit iets ergers is overkomen. Het is niet elke man, maar het is wel altijd een man.

Ik hou van het stadsleven en loop graag naar huis. Ik woon nog net in de binnenstad en hoef alleen de Oudegracht af om bij mijn huis te komen. Ik werk in de binnenstad en wandel daardoor ook vaak ’s avonds over straat. Ik heb er niet vaak bij stilgestaan dat ik hiermee best een risico loop. Deze hele beweging heeft mij laten inzien dat niet iedereen zoveel geluk heeft als ik. Dat ik het geluk noem, is eigenlijk ook te bizar voor woorden. Of zoals Klumpenaar tijdens haar speech zei: “Femicide is een woord dat niet iedereen kent, maar wel veel te veel vrouwen markeert.” Het was onwerkelijk om te bedenken dat heel veel vrouwen of meisjes die meeliepen ooit te maken hebben gehad met aanranding of huiselijk geweld. Dat brak meerdere keren tijdens de wandeling mijn hart.

Statistisch gezien worden mannen vaker vermoord dan vrouwen, maar vrouwen worden vaker vermoord puur en alleen omdat ze vrouw zijn. Gemiddeld worden er 43 vrouwen per jaar vermoord in Nederland. In Spanje ligt het gemiddelde op 57 vrouwen terwijldat land 2,5 keer meer inwoners  heeft. Het is tijd dat we er iets aan gaan doen. 

Deze mars was hopelijk het begin van een beweging die ervoor gaat zorgen dat Utrecht nog veiliger wordt en vrouwen niet meer bang hoeven te zijn om de deur uit te gaan.