Even aan meneer Google vragen

“Soms mis ik de tijd dat ik lang bezig kon zijn met het vinden van een antwoord”, zegt mijn vader tijdens een herfstwandeling. Waar vragen vroeger weken in zijn brein bleven hangen voordat hij op een antwoord stuitte, volstaat nu een simpele zoekopdracht op internet. Oplossingen liggen voor het oprapen. 

Als digital native kan ik mij moeilijk een wereld zonder antwoorden voorstellen. Wanneer mijn moeder mij als kleuter iets vroeg, zei ik standaard: "Je kunt dat toch aan meneer Google vragen?” Het plezier van onwetendheid ken ik niet; de drang om te weten overheerst. 

Wat is de hoofdstad van Haïti? Hoelang kan een grote monstera zonder water? Hoe goed is het geheugen van een vis? Waar kan ik een dode plant dumpen? 

Een simpele zoekopdracht en het antwoord verschijnt; niets laat ik over aan mijn fantasie. De nieuwsgierigheid die me bekruipt, verdwijnt even plotseling als hij gekomen is. De voldoening van het vinden van een oplossing vervaagt net zo snel. Het antwoord zelf ook. 

Het maakt kennis vluchtig. Misschien winnen mijn ouders daarom vaker een potje trivia: omdat in hun jeugd niet alles op te zoeken was, blijven de gevonden feitjes beter in hun geheugen kleven.

Met AI zijn zelfs grotere vraagstukken eenvoudig. Waar vroeger eigen interpretatie en denkvermogen nodig waren om verschillende bronnen met elkaar te verbinden, is nu gereduceerd tot een geestdodende handeling. In combinatie met onze menselijke gemakzucht verleren we langzaam de kunst van het zelf afvragen en onderzoeken. 

Misschien wordt het tijd mijn nieuwsgierige brein te trainen: vragen eerst laten rijpen in mysterie, er met vrienden over speculeren, om ze uiteindelijk toch maar aan meneer Google voor te leggen.