Hoe overleef ik de collegegeldafschrijving
Het is weer zo ver kinderen! Hij komt, hij komt… Nee het is niet de lieve goede sint. Het is de collegegeldafschrijving. Het mailtje met die mededeling bezorgt mij eenzelfde hartverzakking als het geklop van de goedheiligman op 5 december. Daar houdt de vergelijking ook meteen op want daarna is er weinig feestelijke vreugde meer te bespeuren.
Nu weet ik dat als ik in augustus weer de optie ‘gespreid betalen’ aanvink, ik vier keer per jaar creatief moet boekhouden. Dat is een risico dat ik accepteer. Een beetje inventief zijn met een beperkt budget is mij niet vreemd en gaat me vaak heel goed af. Maar ook ik kon toen niet anticiperen op een pandemie die al mijn bijverdiensten zou stilleggen. De gemiddelde student gaat er deze maanden circa 500 euro op achteruit en ik ben daar geen uitzondering op. Natuurlijk heb ik een lening die ervoor zorgt dat ik niet uit huis wordt gezet maar dat neemt niet weg dat mijn bijverdiensten een essentieel onderdeel van mijn levensgeluk vormen.
Deze maand belooft dus ook voor mij extra karig te worden. Alhoewel het niet conform etiquette is, ga ik nu wel wat vertellen over mijn financiële situatie. Die valt vooral samen te vatten in de volgende woorden: deplorabel, dieptreurig en uitzichtloos. Ter illustratie: ik heb weer gesolliciteerd bij mijn oude werkgever ondanks dat ik mezelf heb beloofd, na twee jaar trouwe dienst, er nooit meer terug te keren. Dit omdat de grenzen van slavernij stelselmatig werden opgezocht toen ik daar als onschuldige 16-jarige in dienst was. Dat ik na het verschijnen van deze blog er waarschijnlijk niet mag terugkeren, is dan misschien maar mooi meegenomen.
Daarmee is het budgettaire gat echter niet gedicht. Zou het daarom niet fijn zijn als het instituut dat mij tweewekelijks stalkt over de coronacrisis, een online well-being week organiseert, zogenaamd ook echt voor mij klaar staat!!!!!’’ nu een dappere poging doet daad bij het woord te voegen? Ik kan een aantal dingen opnoemen waar ik nu geen behoefte aan heb: 1) skypesessies over wellbeing 2) online study-groups 3) de hashtag #UUgotthis. De UU zou me echter heel erg op weg helpen als ze niet over twee dagen 400 euro van m'n rekening afhalen. Volgens mij teert onze universiteit op aardige reserves en is dit wel het moment om die eens nuttig te besteden. Ik zou het niet meer dan terecht vinden. #wedoenhetsamen, toch? Als tegenprestatie zal ik niks zeggen over het hoge LOI-gehalte van mijn studie.
Het lanceren van een fundraiser of tikkie voor mijn collegegeldafschrijving heb ik serieus overwogen. Hoewel het een ludieke manier is om deze debiele situatie ten toon te stellen en het mij uit de brand helpt, ga ik dat natuurlijk niet doen. Het inherente gezichtsverlies is het mij niet waard. Als oplossing ga ik terug naar de mensen die wel altijd voor mijn klaar staan. Voor diegenen die mij zoeken: ik ben tot de 28ste van de volgende maand te vinden bij mijn ouders. Mijn kamer is in die tijd trouwens beschikbaar voor onderhuur. (Met kans op blijven !!!! Afhankelijk van hoelang deze recessie zich voortzet).