Ik dacht dat je op de universiteit uit je comfortzone moest komen?

Jarenlang in het onderwijs is mij verteld dat de school en de universiteit dé plekken zijn waar je oog in oog komt te staan met informatie die je wellicht niet leuk vindt, of dat nou beledigende cartoons zijn of de evolutietheorie (waar ik overigens wel in geloof, voor de duidelijkheid). Dat woke idee van sociale veiligheid, en educatieve instituten als safe spaces, vrij van politieke of controversiële materie om ieders comfort te kunnen bewaren, dat is allemaal maar totalitair geneuzel. Prima, ik bijt netjes op mijn tong wanneer ik iets vervelend vind. Als ik aan zelfcensuur doe, kunnen anderen mij ook niet verwijten dat ze verwacht worden zelfcensuur toe te passen!

Mijn verrassing was daarom ook groot, toen ik een stuk op DUB zag verschijnen waarin werd gesteld dat studenten zich geïntimideerd zouden voelen door Palestina-activisten die handtekeningen probeerden op te halen voor een petitie. Ik dacht dat het steunen van Palestina juist woke was? Is de woke agenda tegen zichzelf gekeerd? Uiteindelijk blijkt het verwijt te zijn dat studenten geen nee durfden te zeggen tegen het ondertekenen als ze daar geen zin in hadden. Deze zelfde studenten zijn waarschijnlijk na de lunchpauze in het bezit van twee of drie foldertjes van de studentenkerk. Het lijkt er niet op dat activisten echt iets verkeerds hebben gedaan buiten een aantal onwelwillenden iets te lang aankijken. Als het creëren van een ongemakkelijk moment nu ook al bijdraagt aan een onveilige sfeer, dan moet ik me aansluiten bij mijn innerlijke onderbuikboomer:”JE MAG OOK HELEMAAL NIKS MEER TEGENWOORDIG!”        

Ironisch
Ik vind het toch ironisch hoe mensen beroep doen op hun recht op comfort wanneer het aankomt op urgente ‘complexe’ politieke zaken (en het lijkt overigens niet te gaan over mensen die het complex vinden vanwege hun eigen achtergrond of familie, want daar kan ik tot op zekere hoogte mee empathiseren). Als ik eerder had geweten waar ik dat recht op comfort had aan kunnen vragen, had dat me een hoop irritatie kunnen besparen. Dan wil ik op de campus graag niemand meer horen praten over Geert Wilders, Taylor Swift, en bovenal, “Fratima”. Mijn leven is een stuk beter als ik niet aan deze mensen hoef te denken. Toch verwacht ik zelfs niet van mijn vrienden dat ze mij deze mentale rust gunnen. Het feit dat ik nu op mijn laptopje zit weg te tikken bewijst dat ik mezelf niet eens die rust gun, maar goed.

Wellicht is het een bittere pil om te slikken, maar je hebt het recht niet om nooit geconfronteerd te worden door politiek. En als je denkt dat je dat recht wel hebt, dan wil ik dat recht graag ook. Dan kunnen we die hele democratie zoals die nu staat ook meteen door de wc spoelen, want echt te vermijden is het anders niet. Even goed kan je jezelf niet losmaken van sociale druk, en dare I say: niet alle sociale druk is slecht. Je Facebookverslaafde oom begint tijdens het kerstdiner over chemtrails juist omdat hij immuun is voor sociale druk. En persoonlijk vind ik het op zijn tijd ook niet slecht dat mensen sociale druk ervaren om geen racistische dingen te zeggen. Of wegkijken bij genocide.