Overpeinzingen van een DUB-blogger

DUB vroeg me om een stukje te schrijven over de Campus Columnist-wedstrijd. Wie kan toekomstige columnisten beter adviseren over hoe ze de wedstrijd kunnen winnen dan iemand die dat zelf niet gelukt is? 

Maar even serieus; het was leuk om toch een baantje als ‘blogger’ te krijgen, en ik vind schrijven belangrijk. Nu ik een paar stukken heb geschreven, mag je misschien zeggen dat ik over ‘voldoende ervaring’ beschik. Daarom deel ik mijn gedachten. Eerst kijk ik naar de wedstrijd zelf en daarna naar wat er daarna komt.

Niet in de prullenbak
Ik hoorde over de wedstrijd via hoogleraar José van Dijck, die de wedstrijd aan het einde van haar honours seminar module onder de aandacht bracht. Zonder haar aanmoediging had je geen woord van mij gelezen. In die tijd las ik af en toe een artikel op DUB en had ik ook enkele artikelen gelezen in UKrant, de tegenhanger van de Rijksuniversiteit Groningen. Ik had vaak overwogen om voor een of ander medium te schrijven, maar dat idee steeds terzijde geschoven om iets anders te gaan doen, of bedacht dat ik er toch niet goed in zou zijn.

De opzet van een wedstrijd intrigeerde me. Die spoorde me werkelijk aan om mezelf als schrijver te presenteren. Dat werkt bij mij beter dan dat me wordt gevraagd om een voorbeeldtekst te e-mailen, met het risico dat deze meteen in de prullenbak belandt (of als spam wordt gemarkeerd). De wedstrijd voelde als een warme uitnodiging om te laten zien wat je in huis hebt. Ik zou elke potentiële deelnemer aanraden om het op dezelfde manier te zien, en ik denk dat de DUB oprecht geïnteresseerd is in wat je te bieden hebt.

Een zegen en een vloek
Dan nu de praktische zaken om de wedstrijd te doorstaan. Je hebt in feite twee loten, omdat je twee columns mag indienen, met elk 500 woorden. Dat kan worden gezien als een zegen en een vloek. Het nadeel is dat je twee keer zoveel moet nadenken, twee keer zoveel moet schrijven, redigeren, proeflezen, enz. Je hebt misschien een heel goed idee voor een artikel, maar dan heb je moeite om een tweede te bedenken dat even goed is. Het voordeel is dat je de mogelijkheid krijgt om jezelf op meerdere manieren te laten zien.

Mijn aanpak was om mijn twee inzendingen op de uitersten van een spectrum te positioneren. Het eerste artikel was somber en reflectief, en vertelde over mijn eerste dagen in Nederland en de uitdagingen van het wennen aan een nieuw land. Het tweede stuk was wat brutaler, een tirade. Door deze aanpak kon ik een grotere verscheidenheid aan schrijfstijlen laten zien, verschillende soorten humor gebruiken en mijn veelzijdigheid laten zien. 

Een alternatieve invalshoek is dat het ene stuk je vermogen laat zien om iets ‘standaards’ te schrijven, zoals je dat ook in de stukken van DUB ziet, en het andere stuk laat zien dat je niet bang bent om buiten de gebaande paden te treden. Grappig genoeg verwachtte ik dat het eerste stuk sterker zou zijn, omdat ik bang was dat mijn tweede inzending iets te riskant was. Trek daaruit je eigen conclusies.

Natuurlijk wil je dat je inzendingen opvallen tussen de rest. De juryleden zullen een flink aantal artikelen moeten doorlezen en hebben relatief weinig tijd om een goede indruk van je te krijgen. Je wilt dat je tekst indruk maakt en hun interesse wekt. Het kan verleidelijk zijn om je persoonlijkheid of je verhalen te overdrijven om dit doel te bereiken. Ik raad je dit echter af, tenzij je wilt dat je als campuscolumnist een soort karikatuur wordt.

Je eigen stem
Een van de belangrijkste dingen die je in je bijdragen moet overbrengen, is je persoonlijkheid. De aanwezigheid van persoonlijkheid in columns of blogs onderscheidt onpersoonlijk schrijven, dat uitsluitend bedoeld is om te informeren of een verhaal te vertellen, van persoonlijk schrijven, dat bedoeld is om met een publiek te communiceren. 

Een van de meest positieve reacties die ik ooit heb gekregen, was toen een vriend van mij zei dat hij mijn stem kon horen toen hij een van mijn blogs las. Je columns zijn een weerspiegeling van wie je bent, hoe je de wereld ziet, waar je voor staat en wat je belangrijk vindt. 

Denk eens na over je sociale interacties met vrienden en familie, zowel persoonlijk als online. Waarom vinden ze het leuk om met je te praten en te luisteren naar wat je te zeggen hebt? Is het je humor, je empathie of je inzicht? Welke interacties zijn waardevol voor jou en de mensen die je kent? Is het het vergroten van het bewustzijn over bepaalde kwesties, het delen van innerlijke gedachten, of mensen aan het lachen maken door op onconventionele manieren naar gewone dingen te kijken? Als je deze dingen uitzoekt, helpt dat je om te bepalen waarover je wilt schrijven en hoe je dat moet aanpakken.

Het schrijfproces
Nu gaan we verder met het schrijven van de artikelen. We hebben allemaal ons eigen proces, dus ik zou daar geen methode voor voorschrijven. Persoonlijk vond ik het nuttig om mijn teksten door minstens één ander paar ogen te laten nalezen, met name om te zien of bepaalde grappen aanslaan en of mijn teksten begrijpelijk zijn voor een breder publiek. Het is niet zo leuk om door je wereld te reizen als je lezer onhandig bij het bordje bij de ingang staat, misschien zelfs achterom kijkend.

Ik ben ook het type persoon dat blijft sleutelen aan dingen totdat ze perfect zijn, zelfs als perfectie nooit komt of voortdurend lijkt te verschuiven. Op een gegeven moment is het artikel goed genoeg om te worden verzonden, en het grote publiek zal niet zo gefixeerd zijn op de details van je tekst als jij. Dat is prima. Ik sluit nog steeds mijn laptop, nee, ik sla hem dicht nadat ik mijn teksten heb gemaild om te worden gepubliceerd. In het ergste geval is het middelmatig en kan het niemand iets schelen.

Wat als je wint?
Als alle sterren gunstig staan, haalt een van je inzendingen de finale en tijdens de prijsuitreiking word je uitgeroepen tot de volgende Campus Columnist. Je krijgt bloemen, een studiebeurs en lof. Het leven is even mooi. 

Dan begint het harde werk om consistent te zijn en te voldoen aan de norm die je in de wedstrijd hebt beloofd. Er is zeker geen tekort aan onderwerpen om over te schrijven. Een veelheid aan onderwerpen betekent niet noodzakelijkerwijs een veelheid aan perspectieven en nieuwe inzichten. Soms heb je gewoon niets toe te voegen aan een gesprek; ofwel ben je er persoonlijk niet zo bij betrokken, ofwel heeft iemand anders al gezegd wat er gezegd moest worden.

Ik zou zeggen dat het bedenken van onderwerpen en de manier waarop je ze wilt aanpakken het moeilijkste aspect van de functie is. Er kunnen weken zijn waarin je gewoon niet veel hebt. Soms heb je het ook gewoon druk met je normale werk. Hoe dan ook, je moet vertrouwen hebben in je vermogen om consistent te presteren.

Tot slot, als je vooral op zoek bent naar betrokkenheid – zoals shares, likes en reacties – zou ik je misschien afraden om deze functie te ambiëren. Dit medium is niet zoals Instagram of Twitter, waar je honderden likes, reacties, reposts en wat al niet meer ziet. De meeste teksten hebben maar een paar reacties, soms zelfs geen. Dat kan soms een beetje teleurstellend zijn. Het kan voelen alsof je in het luchtledige spreekt en dat het luchtledige nooit reageert. Daarom moet je ambitie, in ieder geval tot op zekere hoogte, gedreven worden door liefde voor het spel.

Wil jij onze campuscolumnist worden? Kijk dan hier wat je moet doen.