Stoofpot voor de studentenziel

Hey, jij daar. Ja jij, kersverse student. Ben jij net op kamers gegaan? Dan moet jij eens heel goed naar mij luisteren. Je komt er waarschijnlijk binnenkort achter hoe moeilijk het is om elke dag je ontbijt, lunch, en avondeten te regelen, en om ook nog eens een gezond en gevarieerde maatlijd te maken, zonder dat je voor de vijfde dag op rij magnetronpannekoeken haastig naar binnen werkt terwijl je probeert niet te kokhalzen. 

Niet getreurd. Je hebt nog maar één recept nodig. Oké, erg gevarieerd is het misschien niet, maar wel dusdanig voedzaam dat je weinig anders nodig gaat hebben. Ik ben geen diëtist en ik ben nooit langer geworden dan 1 meter 60, dus geloof me op je eigen risico. Ik kan je wel garanderen dat dit beter is voor je spijsverteringsstelsel dan een broodje frikandel, ervan uitgaande dat je geen intoleranties hebt. 

Dit recept is voor een gerecht dat ik als kind echt walgelijk vond. Het heet ash resteh, oftewel dikke noedelsoep. Mijn ouders hebben het maar een paar keer gemaakt, en het was elke keer een drama aan de eettafel. Niet al te lang geleden was ik in een Perzisch restaurant, en dacht: ‘eens kijken of ik het nog steeds zo smerig vind’. Nou dat vond ik niet meer. Ik heb van deze gebeurtenis mentaal een foto gemaakt en deze in mijn album “bewijzen van mijn volwassenheid” geplakt.             

Afijn, dit is wat je nodig hebt. Om te beginnen is het goed om van die grote mallen voor soepen en sauzen te hebben die zo in de vriezer kunnen  - dit zijn groot uitgevallen ijsblokjesvormenb. Daarmee kun je dit gerecht in porties verdelen. Je kan ook een goed afsluitbaar boterhamzakje gebruiken en het in plakken invriezen. Ik raad aan dat je dit doet, want het is makkelijk om in grote hoeveelheden te preppen. Het gerecht verliest weinig smaak en textuur als je het in de magnetron of in een pannetje weer opwarmt. 

Jouw boodschappenlijstje
Dit is wat jij gaat doen. Jij gaat naar je supermarkt en haalt daar een flinke zak verse spinazie, kidneybonen in blik, kikkererwten in blik, en linguini of een ander type noedel als je dat liever hebt. Maakt mij het uit wat jij doet joh. De traditionele noedels hiervoor heten “reshteh” (duh), maar ik heb die niet kunnen vinden buiten de voorraadkast van mijn ouders. 

Van oorsprong zijn dit dunne noedels, maar in ash reshteh wordt tegenwoordig meestal een dikkere noedel gebruikt en ik heb eigenlijk nooit iemand het zien bereiden met dunne noedels. Je hebt mijn goedkeuring om te kiezen wat je zelf liever hebt zolang je maar niet aan komt kakken met fusilli. Als je aspirant tradwife keukenprinses bent mag je wat mij betreft ook droge bonen kopen, maar je frontale kwab is nog niet volgroeid, en dus verwacht ik niet dat je op tijd er aan denkt om ze te laten weken.     

Nadat je je noedels hebt bemachtigd ga je naar de Turkse supermarkt. Je gaat namelijk verse kruiden kopen. Als je dat bij de Albert Heijn doet, kan je meteen faillissement aanvragen. Sterker nog, als ik jou 2 euro zie betalen voor een zielig hoopje munt in een plastic doosje dat binnen afzienbare tijd apoptose pleegt, lanceer ik een slipper richting je hoofd. 

Dit wordt jouw boodschappenlijstje voor de Turkse supermarkt: gele ui, knoflook, lente-ui, flinke bossen peterselie en koriander, gedroogde munt, kurkuma, groene linzen, en wellicht een citroen. Dat laatste heb ik uit het recept waar ik van afkijk, maar ik ben daar zelf niet bougie genoeg voor. Het recept is oorspronkelijk vegetarisch maar als je een gymbro bent zoals ik, kan je ook overwegen om een stukje runderstoofvlees bij de slager te kopen voor wat extra eiwitten. Een andere toevoeging die ik er graag indoe is fenegriekpoeder. Ook dit zou je lokale Turk moeten hebben, ik kan het ten zeerste aanbevelen voor je (waarschijnlijk gebrekkige) kruidenarsenaal.

In dit recept hoort oorspronkelijk een Iraanse soort zure room genaamd kashk. Je kan het meestal vinden in een potje, maar het bestaat ook in gedroogde vorm. Soms heeft de lokale Turkse supermarkt ook dit soort dingen, maar waarschijnlijk zal je het moeten vervangen door wat anders. Ik heb labneh spread gebruikt (die ik ook bij mijn lokale Turk heb gevonden). Ik denk dat in principe elke soort zurige zuivel zou moeten werken; zij het dikke yoghurt, zure room, of wellicht zelf kwark. Het is doorgaans niet vettig, maar kies wat je zelf wilt. Ik ben je moeder niet.

Instructies
Wanneer je thuis bent, ga je een ui snipperen, en bakken tot goudbruin. Als je rundvlees hebt, bak je dat ook even bruin voor je het gaat stoven. Voeg droge kruiden toe en roerbak het iets langer. Doe er dan water bij, en/of wat bouillon als je dat hebt. Daarna voeg je de linzen toe. Terwijl de linzen koken ga je je verse kruiden fijnsnijden. Je kan nu de dikke stengels weggooien als je je pandapunten probeert te beperken (dat is wat dat betekent toch?). Na een kwartier de linzen gekookt te hebben kan je je kruiden in de pan doen samen met je kidneybonen en kikkererwten, en laat het vervolgens nog een half uur koken. Je kan ondertussen wat uitjes en droge munt frituren als je je verveelt en al 6+ uur schermtijd hebt voor de dag. Voeg na het halfuur je noedels toe, en je zuivel wanneer je noedels gaar zijn. Zorg ervoor dat je noedels niet aan elkaar blijven plakken! Knijp een citroen uit als je je verfijnd wil voelen, en serveer met nog een klodder zuivel, wat gefrituurde munt, en je gebakken uitjes bovenop. 

Het eindresultaat ziet er niet lekker uit, maar is het wel. Of je hebt een andere smaak, een genetisch defect (koriander-zeepgen), of de instructies verkeerd gevolgd. Of een combinatie. Niet mijn probleem in ieder geval. Wellicht is het gewoon niet voor jou weggelegd, en dat is ook oke. Als je je oordeel over dit recept hebt geveld, kan je ervoor kiezen om het in grote hoeveelheden te maken en in te vriezen; het warmt goed op in de magnetron. 

Opwarmen en meenemen
Wat ik zelf doe, is dat ik het bevroren meeneem in een glazen pot, en dan in de magnetron[1] opwarm bij de Spar of op de kamer van de studievereniging. De bevroren maaltijd zelf wordt niet echt warm, maar de glazen pot wel, dus hou de deksel erbuiten, en schroef die er naderhand weer op als een soort handvat. Ik weet eigenlijk niet of het veilig is om een groot blok ijs op te warmen in een hete pot, of dat het glas zou kunnen barsten, dus dit is op eigen risico. Wel weet ik dat je je bevroren maaltijdblokken niet door de mond van je glazen pot moet forceren. Een huisartsbezoek en zes hechtingen verder, heeft mijn partner ook die les geleerd.

Oké, niet heel aantrekkelijk wellicht. Jouw frontale kwab is nog niet volgroeid, dus laat de overdreven eco-vriendelijke fratsen maar over aan de experts en faalhazen. Dit is wat jij gaat doen: Je gaat een goede thermosbeker regelen, en je maaltijd in een pannetje opwarmen in de ochtend. Laat het niet te lang staan, dan worden de bonen te zacht, en dat is niet lekker. Hoe lang het warm blijft hangt af van hoe vol je beker is, en de kwaliteit van de isolering. Dus niet boos worden op mij als je eten koud is. Als je een lepel heb die precies in je thermoskan past, kan je die na je maaltijd weer makkelijk mee naar huis nemen, zonder dat je schoolboeken bedekt hoeven te worden in een groene smurrie, of je jezelf moet excuseren van de lunchtafel om in een toiletwasbak even je vaat te doen. 

Als je van de smaak van microplastics houdt, kan je er natuurlijk ook voor kiezen om het gewoon in een plastic tupperwarebakje te duwen. Elke keer dat ik een matchende set uit mijn kast moet vissen, echter, voel ik een breed scala aan negatieve emoties. Dat komt vooral omdat mijn manier van tupperware opruimen meestal bestaat uit “mikken en het kastdeurtje snel dichtgooien” (niet aan te raden).

Ik hoop dat ik je bij deze heb kunnen helpen met het zetten van je eerste stap richting vezelrijk volwassenenvoer. Met de huidige standaard van verwerkt voedsel, en grote tijdsdruk die we allemaal ervaren, kan het erg moeilijk zijn om genoeg eten binnen te krijgen. Als je geen boze huisgenoten kloppend op je toiletdeur wilt hebben, is het echter helaas noodzaak.