Vergeten (te) leven

Terwijl de zon in de zee verdwijnt en er een tijdelijk kleurendeken ontstaat, probeer ik turend op mijn telefoonschermpje het spektakel te vereeuwigen. Wanneer ik eindelijk de juiste positie en lichtinval heb gevonden voor het perfecte plaatje, is het te laat. Het echte moment heb ik ondertussen maar half beleefd.

Ik blijk niet de enige met documenteerdrang: tijdens een etentje maakt een vriendin snel een kiekje van haar bord vol pasta, bij een concert blokkeert een zee aan in de lucht gehouden telefoontjes mijn zicht en mijn moeder heeft mij inmiddels al honderden keren gedwongen om te poseren voor een foto ‘voor later’. 

Niks mag worden vergeten en alles moet worden vastgelegd. Waar komt deze dwingerige obsessie vandaan?

De duizenden beelden in mijn camerarol dienen als bewijs dat ik heb geleefd.

Nu mijn studententijd voorbijvliegt, de gezichten van mijn ouders tekenen en mijn vrienden zonder mij nieuwe richtingen inslaan, zijn al die foto’s mijn manier om het besef van het passeren van de tijd te verzachten. Vroegere versies van mijn leven blijven immers in de vele foto’s en video’s bestaan. 

Wanneer mijn oma weer eens levendig vertelt over haar jeugd, besef ik dat zij haar nalatenschap anders heeft opgeslagen. Hoewel foto’s ontbreken, getuigen haar scherpe herinneringen van een rijk leven. Daar waar ik aan het klungelen ben met een camera, heeft zij haar favoriete momenten simpelweg gekoesterd. 

Mijn waanzin om elk moment vast te willen houden, weerhoudt me ervan het werkelijk mee te maken. Ik moet aanvaarden dat niet alles onthouden hoeft te worden; je moet immers niet vergeten gewoon te leven.

Momenten vergaan, maar juist hun vergankelijkheid geeft ze betekenis.

Tijdens de volgende zonsondergang verdwijnt mijn telefoon in mijn zak en ga ik er goed voor zitten. Een fysieke herinnering ontbreekt, maar ditmaal staat de dieporanje gloed voorgoed op mijn netvlies gebrand.