“Je gaat het pas zien als je het door hebt”

Dierenmishandeling is zeg maar echt mijn ding. Wat dat betreft zijn het gouden tijden voor mij en mijn onderzoek, met deze wereldwijde pandemie. Het hele gezin weer in lock down in een te klein appartement met te dunne muren, waar iedereen boven op elkaars lip ‘thuiswerkt’ of in quarantaine zit, waar emoties dus vroeg of laat hoog oplopen. Dan moet er op een gegeven moment natuurlijk even stoom afgeblazen worden. Voor eenieder die nog niet meteen zijn vrouw of kind wil meppen biedt het huisdier dan nog wel eens uitkomst. Het is een spannende tijd, ook voor het huisdier. 

De meldingen van huiselijk geweld lopen op. De meldingen van dierenmishandeling blijven achter. Dat klopt niet, want we weten dat er een verband tussen deze beide is. Het zijn communicerende vaten. Het een omhoog, dan de ander ook. Het feit dat ik het dus niet per se vaker zie nu in de kliniek, of erover hoor van collega’s, stemt tot zorgen. We zien iets over het hoofd, dat kan niet anders. Als ik over een geval van huiselijk geweld of femicide hoor vraag ik me af of er ergens misschien toch ook een (hun) dierenarts is die hetzelfde hoort en denkt ‘kak, …. dus niet alléén Frodo bij hun thuis…’ Hoe mooi zou het zijn als het huisdier kan fungeren als een soort antenne, zodat er bij vermoedens van ‘Frodo heeft het denk ik niet zo leuk thuis’ er ook lijntjes kunnen gaan lopen bij hulpverleners, met ‘Maar hoe zit het dan met de mensen in dat huis?’.

Sinds ik begonnen ben met onderzoek naar dierenmishandeling is er een wereld voor me opengegaan. Ik dacht dat ik ondertussen wel het een en ander wist (ik ben dit jaar 20 jaar dierenarts), maar ik moet vaststellen: ik had toch echt geen idee. Geen idee dat een veel voorkomende reden voor vrouwen om níet naar een blijf van mijn lijf huis te gaan (en dus langer in een situatie van huislijk geweld te blijven wonen) is ‘maar dan pakt hij mijn hond’. Onvoldoende besef van dat mensen-die-dieren-iets-aandoen op een later moment nog wel eens overstappen naar mensen-die-andere-mensen-iets-aandoen. Geen idee dat kinderen wel eens dader zijn, omdat ze zelf slachtoffer blijken te zijn, bijvoorbeeld van seksueel geweld.  Wel iets van een idee dat dierenmishandeling veel over het hoofd wordt gezien, maar toch geen idee dat er bij de gemiddelde gezelschapsdierenarts iedere 2 weken een hond of kat op tafel staat die daar vrij letterlijk naar toe geschopt of geslagen is.

Als ik naar een foto van een gebroken poot kijk, vraag ik me ondertussen wel af ‘wat mis ik?’. En ook ‘Wie zien we over het hoofd?’.