Een dag op de kliniek

Het is even na achten. Ik loop de afdeling op. In mijn hoofd de zes verslagen die ik nog moet valideren. Ik hang mijn jas op en loop naar de agenda, teken het ‘tot ziens’-kaartje voor een collega en turf mijn bestelling bij voor ‘broodje Ben’. Ik ben die dag de enige achterwacht voor de twee aanwezige specialisten in opleiding (SIO) en de intern. Zij draaien de poli en schrijven verslagen, ik kijk mee en valideer. Ik zie een nog rustig echoprogramma naast 2 MRI’s, 4 CT’s en een contrast studie van de urinewegen van een hond op het eind van de ochtend. De paardenpoli staat op ‘alleen spoed’. Ik loop de interpretatieruimte in waar de radiologen de beelden van de verschillende type scans bekijken en sluit aan bij de Journal club voor de ochtendbespreking.

Om 9 uur start SIO1 met zijn echoprogramma en begin ik met het eerste verslag. SIO2 staat ingedeeld bij CT/MRI en vraagt of ik even mee kan kijken naar een full body CT van een hond van eerder deze week. De hond heeft een kleine tumor op het tandslijmvlies en de vraag is of er uitzaaiingen zijn. SIO1 vraagt hulp bij het zoeken naar de baarmoeder in een hond van 60 kilo. Daarna keer ik terug naar de full body CT van SIO12. De intern vraagt iets over een röntgenfoto en samen met de aangeschoven chirurg bespreken we de casus.

Lunch
Dan terug naar de CT. De eerste MRI-beelden komen binnen. SIO2 heeft het onder controle: de hond heeft een dijk van een hernia. Terug naar de CT. Nog even meekijken bij een volgende echo en weer terug naar de CT: ik zie definitief geen aanwijzingen voor uitzaaiingen. Ik ga door met het wegwerken van verslagen, mijn nog te valideren lijst ondertussen op 14. De laborant komt binnen en geeft aan dat ze beginnen met de contraststudie. De intern pakt het op, SIO2 neemt wat van haar röntgenverslagen over en de echo-poli rolt goed door. Superteam. Een benauwde kat stuur ik retour zuurstofkooi. Mijn lunch eet ik achter de computer.

Ik loop in en uit bij de contraststudie en de aanvragende chirurg kijkt mee om samen de vragen die er bij dit dier zijn zo goed mogelijk te beantwoorden. SIO2 gaat onderwijs geven. Ons secretariaat komt vragen of ik een echo bij kan draaien want het programma loopt uit (nee). Na de contraststudie gaat de intern ook onderwijs geven, buig ik me weer over verslagen en kijk de röntgenpoli weg. SIO2 is weer terug. Studenten lopen in en uit. 

Het echoprogramma loopt vol en ook de röntgenpoli draait flink. We zien deze dag een heel scala aan foto’s en scans van honden, katten, vogels, en een enkel paard. Mijn to-do lijst stijgt naar 22 nog openstaande verslagen. Ik lees snel mijn mail, waarin Afzender aangeeft dat “de 1e, twee uur durende groepsbijeenkomst genaamd ‘kansen voor persoonlijke groei’ met tutorstudenten in je agenda is gepland”, op een middag dat ik niet kan. Ik mail mijn tutorstudenten of ze die dag in de ochtend zouden kunnen, als mijn collega-radioloog aanwezig is, maar dat blijkt geen optie. Ik mail Afzender dat de geplande datum niet lukt.

Zon
In onze koffiekamer collega’s die op zoek zijn naar een kaartje voor het uitverkochte lustrumfeest. Ik stap 5 minuten naar buiten en zit op het bankje in de zon. Aan de overkant staat de lustrumfeesttent. Een paard wil de trailer echt niet in. In mijn hoofd loop ik de verschillende patiënten nog eens door: in een te drukke poli is er een grotere kans dat er dingen over het hoofd worden gezien. Ik herinner me dat ik nog een EBCR moet beoordelen. 

Terug de cockpit in. Op het hoogtepunt van deze dag sta ik op 31, nog te valideren verslagen. Reply van Afzender die me vriendelijk succes wenst met het herplannen van de groepsbijeenkomst. Ik neem een slok, zeg de tutorgroepsbijeenkomst af en bezin me op een alternatieve invulling. Ik zal deze acht tutorstudenten dit jaar nog drie keer individueel en twee keer als groep zien. Om me heen vliegen de verslagen in de rondte. Intern is terug.

Ergens rond half zes/zes uur zet ik de computer uit: er staan nog tien verslagen open, van patiënten die al overleden zijn of niet kritiek, en een EBCR. Buiten het dagteam aan de vrijmibo. Ik denk aan mijn collega’s: een met leidinggevende taken bovenop kliniek, een die ad hoc heeft opgezegd, een paar ziek thuis en een enkeling onderweg naar een uitverkochte tent. Ik loop het feestgedruis voorbij en stap op mijn fiets naar huis.