Het is hier geen Efteling

Een paar dingen kruisten elkaar afgelopen maand.  

Ik volgde de lezing ‘Falen: een ode aan de loser’ van de Studium Generale serie Weet wie je bent en keek aansluitend naar een YouTube video van een van de sprekers, professor Damiaan Deneys.

Er werden interessante dingen gezegd. Zo zei hij onder andere dat meer welvaart tot meer mentale ongezondheid leidt. Mensen willen alles eruit halen in hun streven naar het zijn van een vrij, autonoom subject. Ze willen zoveel mogelijk meemaken, niet zozeer zo goed mogelijk, maar wel in de breedte alles meemaken (met social media als onbereikbaar voorbeeld).

Maar we leren niet meer om te gaan met de frustraties die dit tot gevolg heeft, zei hij. Of om te gaan met dingen als wat is angst, wat is vrees, wat is verdriet. We willen keuzes kunnen maken, lef hebben voor jezelf te gaan, doen wat jij wilt doen. Maar we zij niet goed in het leren ervaren en dragen van de daarbij meekomende, vervelende dingen.

Daarnaast waren er de drie afzonderlijke gesprekken met drie dierenartsen. Allen uiten ze hun frustratie tegenover mij (als ‘vertegenwoordiger van de opleiding’) over de nieuwe, pas afgestudeerde collega’s in hun afzonderlijke praktijken. Ze waren gefrustreerd over het feit dat de jonge dierenarts had aangegeven geen diensten te willen doen, of dat de net afgestudeerde veel te lang ingewerkt wilde of moest worden, of dat ze zich juist veel te snel ging gedragen/ achterover leunen als de praktijkeigenaar. Een van de drie zei: “Wat denken ze nou, het is hier verdomme geen Efteling!”. Ze misten de wil om hard te willen werken bij deze jonge collega’s. Ik dacht aan de studente die in de kliniek bij ons haar laatste coschap liep en vertelde dat ze studiezaken had gevraagd of ze nog wat extra coschappen mocht lopen. Ze wilde na 6 jaar nog niet afstuderen, omdat ze zich nog helemaal niet gereed voelde om aan de slag te gaan als dierenarts.

En er waren de tutorgesprekken. Besproken werd de verplichte opdracht voor de tweedejaars bachelor student om een Persoonlijk Doel te bepalen voor komend jaar, inclusief plan hoe dat Doel gehaald gaat worden. Het stellen van zo’n doel bleek lastig, voor student (én tutor). Omdat het allemaal hartstikke prima gaat met je studentenleven, je studie en privé, of omdat je tot over je oren in de studiestof zit en er niet aan wilt denken dat er nóg een taakje bijkomt. Daarbij kwam dat deze tutor zelf een beetje heen en weer geslingerd werd tussen ‘tutor wil niet problematiseren’ en ‘student moet zelf tot Doel-inzicht komen’.

Jezelf kunnen zijn. Het is een groot thema, deze dagen. Het te allen tijde jezelf afvragen of dit wel is wat je wilt of kunt of durft, komt met een hoop onzekerheden waar we niet meer goed mee overweg lijken te kunnen. Deneys zei hierover dat zingeving door onszelf moet worden gegenereerd, want als iets betekenis heeft, dan is het makkelijker te verdragen en als iets geen betekenis heeft, is het moeilijk om te dragen.

Hij gaf de kijker een paar vragen mee. Wanneer heb je voor de laatste keer gefaald? En hoe zou je dit nu opnieuw doen? Zou je die ervaring kunnen missen? En wat heeft het je gebracht? Of niet gebracht? Er werd verwezen naar het (prachtige, Emmy Award winnende) kleuterprogramma Kabam, waarin kleuters leren over het omgaan met Angst en Durf.

Ik schreef het op en nam het mee.