Het leven kent geen generale repetitie

Op 5 juli 2021 stond ik met mijn roeiploeg voor Café De Vrienden, op het punt om de slechtste keuze van mijn leven te maken. Mijn telefoon was bijna uitgevallen, maar ik kon net op tijd mijn coronabewijs aan de bewaker laten zien. Die avond ging ik Dansen met Janssen. 

Het was best gezellig, zie ik aan mijn dronken glimlach op een groepsfoto. Maar het was geen chronische ziekte waard. In mijn eerste mensenmassa in tijden kreeg ik corona, wat zou leiden tot long covid. Ik was kerngezond toen ik de kroeg inging - een maand later liep ik met een zonnebril en oordoppen door de supermarkt.

Ruim vier jaar na die avond smeek ik die 19-jarige Bastiaen om zich om te draaien, om nog een paar maanden braaf te blijven. Hij voelde zelf ook dat het dom was om op dat moment te feesten. Hij wist zelf ook dat een virus zich niks aantrekt van een onnozel overheidsplannetje om jongeren aan een vaccin te krijgen. Maar ik voelde me onsterfelijk: het naleven van de coronamaatregelen als jongere was een daad van solidariteit, niet van eigenbelang. Dacht ik.

Soms knaagt het: wat als ik me wel had omgedraaid? Wat als mijn batterij het nét iets minder lang had volgehouden? Dat is het knagende gevoel van gemiste potentie: het gevoel dat je meer had kunnen zijn dan je bent. Daar bovenop komt de vloek van vergelijking. Jaargenoten starten als advocaat, zelf vertraag je nog een jaar.

Zoals de Tsjechische romancier Milan Kundera schreef: het leven kent geen generale repetitie. Er is geen kans om de gevolgen van onze keuzes vooraf in te zien. Alles wat we doen, gebeurt maar één keer, onvoorbereid en onherroepelijk. Ik kan dus roepen naar die jongen van negentien, daar voor Café de Vrienden. Maar hij hoort me niet. De scène is al opgenomen. 

Wat ik wél kan doen, is hem vergeven en omarmen. Hij koos die avond verkeerd, maar hij koos in het duister.