Stuurlui

Omdat ik een leuker mens voor mijn omgeving ben als ik een beetje conditie heb, was ik begonnen met hardlopen. Ooit begonnen met het absolute beginnersschema van runnersworld heb ik uiteindelijk mijn weg gevonden naar een zekere routine. Op vaste dagen rennen werkt goed, vóór de koffie rennen werkt beter, één keertje per week werkt niet en bij k-weer blijf ik binnen.

Toen ik 30 minuten achter elkaar kon rennen, mocht ik een Smartwatch. Sindsdien ren ik niet meer met ‘hoe-lang-moet-dit-nog’, maar kwam de focus op ‘hartslag beheersen’ en daarmee rennen in het hier en nu. Zo liep ik al snel de 7k. En gaf ik me maar op voor de 10k-loop van het dorp, want ‘je moet wel doelen hebben als hardloper’.

Ik was best nerveus; zo ver had ik nog nooit gerend. Doel was het hele stuk in één keer te rennen. Het rugnummer met mijn naam werd thuisgestuurd en het opspelden ervan was een haast religieus moment.

Onderweg ben ik door werkelijk ie-der-een ingehaald. Grote, kleine, jonge en ook veel grijze lopers kwamen mij voorbij. Onbekenden riepen bij het voorbijgaan ‘Hup Leonie! Volhouden! Verderop wordt het makkelijker! Je kunt het!’ Zelfs iemand op blote voeten haalde mij in. Ik liet me niet gek maken: die 10k was van mij.

De aanmoedigingen onderweg maakten mij soms wat emotioneel. U zult denken ‘dat was de lage bloedsuiker’, maar dat denk ik toch niet. Een onbekende, die je toch aanmoedigt om het beste uit jezelf te halen, even met je mee rent om je wat drinken aan te bieden. Mensen die dat niet hóeven te doen, maar toch dóen, omdat ze weten dat een steuntje in de rug het verschil kan maken. Omdat ze zelf ook dat pad hebben gerend en weten van het heuvelop en klappen van de zweep. Het deed mij veel.

Tijdens mijn tijd in de faculteitsraad bij diergeneeskunde las ik over ‘werkdruk is here to stay’, wat de lading van al die jaren aan tafel bij de raad wel zo’n beetje dekt. In al die vergaderingen en jaarverslagen en medewerkersmonitoren, daarin altijd weer terugkomend de als continue heel hoog ervaren werkdruk in de kliniek: ik vond nooit de oplossing.

Deze kliniek waar momenteel leegloop is, waarvoor heel moeilijk nieuwe collega’s te vinden zijn wat de druk op de achterblijvers nog weer groter maakt. waar mensen ervoor ‘kiezen’ elders te gaan werken omdat ze thuis niet meer te genieten zijn, of het salaris inmiddels ontoereikend vinden, of omdat ze zich weer gezien willen gaan voelen.

Deze kliniek waar werkelijk alle docenten tijdens de coronacrisis hun weg naar het online lesgeven vonden, werden de medewerkersbijeenkomsten (tot op de dag van vandaag) direct vervangen door een zoveel wekelijkse e-mail met update. Voor de marathonlopers in de kliniek werden de bestuurders daarmee Stuurlui aan wal. Wie leest die flessenpost tijdens een marathon? Het is de ervaren Grijze hardloper die even voor je uit loopt, waar je als het heuvelopwaarts gaat in de luwte achteraanrent. Díe helpt je de heuvel over. Niet de Stuurlui die een e-mail sturen met een filosofische corona-les of het zelfgeschreven corona-boek aanprijst.

Kom. Trek aan die hardloopschoenen. Begééf je onder de meute. Haal ons op en neem ons mee. Loop voor ons uit en breng ons water.

In de kliniek rent je peloton een marathon.

Breng ze naar die finish.