Het is maandagmiddag even voor drieën als een onopvallende auto bij het Educatorium arriveert. Terwijl een kleumende medewerker met een enorme bos rozen klaarstaat, springt Wouter Bos de wagen uit om snel in een rode campagnejas te schieten. Met een geamuseerd "daar gaan we weer" laat de PvdA-voorman zich door een tiental jeugdige partijleden gewillig mee naar binnen tronen, waar hij na wat heen en weer geschuifel wordt neergezet bij de smalle doorgang naar het Van Unnik, de bos rozen in de aanslag, de glimlach op 'kies mij'.
Gezien de vaart waarmee de studenten voorbij lopen, kan Bos weinig meer doen dan de mantra 'er zijn verkiezingen op 7 maart' herhalen, ondertussen in hoog tempo rozen in de handen van verbaasd giechelende meisjes stoppend. "Leuk hoor", zegt Linda. "Ik heb nog geen idee wat ik volgende maand ga stemmen, maar ik vind dit wel een goeie actie." Ook haar vriendin aarzelt nog. "Met deze roos heeft Wouter Bos wel mijn hart gekregen, maar nog niet mijn stem." Als de rozen op zijn, vraagt een jeugdig campagnelid "Wilt u nu wat folders?" Geschrokken kijkt Bos het meisje aan. "Zeg alsjeblieft je, wil je."
Van een afstand kijken Thomas Waldinger en Suzan Schönbeck vol bewondering naar de geroutineerde manier waarop Bos zich van zijn taak kwijt. De twee UU-studenten uit het campagneteam hebben voldoende ervaring om te weten hoe ondankbaar het uitdelen van ongewenst foldermateriaal is. "Flyeren is niet makkelijk", zegt Suzan, "maar vandaag gaat het een stuk beter dan anders." "Ja, wat wil je", grinnikt Thomas, "de beste manier om te flyeren is Wouter Bos zijn."
Behalve rozen en flyers deelt de PvdA vandaag ook in knalrode verpakking gestoken condooms uit. Discreetheidshalve knappen de leden van het campagneteam dit klusje voor hun partijleider op. De meeste studenten kunnen het cadeautje wel waarderen, maar bij drie al wat oudere schilders van de firma Van Doorn zorgt het voor hilariteit. "Hé Bos, kun je niet in de vergadering gooien om viagrapillen uit te delen? Wat moet ik op mijn leeftijd nou met een condoom, man."
Nadat nog een tweede bos rozen is verdeeld, wandelt het gezelschap richting bibliotheek. En passant geeft Bos een kort interview aan een ernstig kijkende journaliste van TV Utrecht, die wil weten wat de Utrechtse studenten nu eigenlijk aan de PvdA hebben. Nou, volgens Bos heeft zijn partij niet alleen veel aandacht voor sociale veiligheid, maar is de Utrechtse raadsfractie er ook in geslaagd om de wachttijden voor studentenkamers terug te brengen van zeven jaar tot een half jaar. Dat is dus niet niks.
Omdat op het plein voor de bibliotheek in de druilerige regen geen sterveling is te bekennen, beklimt de karavaan de trap van het Langeveldgebouw. Maar ook dat is op deze tijd van de dag vrijwel uitgestorven. Terug dan maar weer naar het Educatorium, waar de auto wacht voor de rit naar Overvecht, de volgende etappe op de bliksemtoernee.
Al op weg naar de uitgang wordt Bos staande gehouden door twee medewerkers van het Centrum voor Verpleegkundige Studies van de hogeschool die hem met klem de problemen van hun opleiding onder de neus wrijven. Een tevreden Marlou de Kuiper denkt zeker dat het korte gesprek nut heeft gehad. "Hij heeft goed naar ons geluisterd en hij snapte wat we wilden. Hij wist meteen waar het om ging. Dat vond ik heel opvallend."
Om tien voor vier neemt Bos afscheid van de studenten, die hem hebben bijgestaan. Wat hem in De Uithof het meest is opgevallen? "Dat het hier heel moeilijk is om met studenten in gesprek te komen. Als ik ergens op een markt loop, knopen mensen heel gemakkelijk een praatje met me aan. Hier gebeurt dat niet. Nou ja, waarschijnlijk weten veel studenten al wel zo'n beetje wat ze vinden." En die condooms? Bos lacht een beetje. "Rozen doen we overal, maar condooms was een idee van de Jonge Socialisten speciaal voor studenten. Ik vind het wel grappig en ach, als zij denken dat het werkt, dan laat ik me gewillig voor zo'n karretje spannen. Maar ik denk niet dat ik er snel een verzorgingshuis mee in zou gaan."