Niet het waarom, maar het hoe is de opdracht van de Taskforce Diversiteit
Hoogleraar Christiaan Lange van de Taskforce Diversiteit presenteert de uitkomsten van zijn werkgroep
“We hoeven elkaar niet te overtuigen van het belang van diversiteit. Het gaat om de vraag hoe we divers worden.” Met die woorden gaf collegevoorzitter Marjan Oudeman de opdracht aan de Taskforce Diversiteit die gisteren officieel met een kick off van start ging.
Waar gaat het dan om? De collegevoorzitter noemde drie voorbeelden. Een ervan was het aantal vrouwelijke hoogleraren. Op dit moment scoort de UU met 22 procent net boven het landelijk gemiddelde en dat is te weinig. In het Strategisch Plan staat een streefcijfer van 27 procent. Maar ook zou de universiteit meer een spiegel van de samenleving moeten zijn. Nu staat de UU vooral bekend als een witte universiteit en zijn ook studenten uit de lagere inkomensgroepen ondervertegenwoordigd. Tenslotte zou de universiteit internationaler moeten zijn met meer studenten en docenten afkomstig uit het buitenland of Nederlandse studenten en docenten met ervaring in een andere cultuur.
Bij de bijeenkomst in Parnassos was Stephanie Lee, Head of Widening Participation and Outreach van de University of Manchester. Zij geeft leiding aan een team van twintig mensen met als opdracht verbreding van de participatie. Ze zorgen ervoor dat de universiteit meer kansen biedt aan jongeren uit lagere inkomensgroepen en van verschillende culturen.
Ze doen dat onder meer met een Manchester Access Programme. In dit programma krijgen middelbare scholieren tot in hun studietijd begeleiding van een buddy om zo al vroeg de universiteit te leren kennen. Bij de selectie van de studenten wordt daarnaast rekening gehouden met hun achtergrond. Ook kent de Manchester University een beurzensysteem voor jongeren van wie de ouders weinig inkomen hebben. Lee: “Ze hoeven dan minder bij te verdienen en kunnen op kamers zodat ze meer in het studentenleven staan.”
Het studentlid van de Utrechtse taskforce is Saya Abdullah, een student Geneeskunde die twee jaar lang de Nederlandse jongerenvertegenwoordiger was bij de Verenigde Naties. “Na mijn middelbare school in Amersfoort kreeg ik het advies om in Rotterdam te gaan studeren. Utrecht stond bekend als een erg witte universiteit. Ik heb toch voor Utrecht gekozen. En hoewel ik me hier goed heb kunnen ontwikkelen, is er op het vlak van de ondersteuning van migrantenstudenten nog wel veel te verbeteren.”
Een andere invulling van de weg naar meer diversiteit op de universiteit kwam van de decaan Sociale Wetenschappen Werner Raub. Hij pleitte hartstochtelijk voor een meer internationale universiteit met zowel meer buitenlandse studenten als docenten en meer Nederlandse studenten en docenten met ervaring in het buitenland. “Het is zo belangrijk om binnen de UU een ander perspectief te krijgen. Dat is goed voor het onderwijs en het onderzoek, maar ook voor de student of docent persoonlijk.”
De Taskforce Diversiteit bestaat naast Otow en Abdullah uit Wouter Dhert (decaan Diergeneeskunde), Naomi Ellemers (universiteitshoogleraar), Christian Lange (hoogleraar Islam en Arabisch), Mark Baldwin (Student life officer bij het UCU), Haza Rahim (docent Psychologie) en Marieke de Bakker (afdelingshoofd Studentenbegeleiding). Zij moet de komende drie jaar met concrete plannen komen. In drie werkgroepen moesten de eerste suggesties opborrelen. Die concentreerden zich op de thema’s selectie en toelating, verbreding participatie en zorgen voor meer inclusie.
Inclusie gaat over de manier waarop mensen van verschillende culturen zich thuis voelen op de universiteit. Kunnen ze zich wel herkennen in de onderwerpen van het onderwijsprogramma? Moeten er niet meer vrouwen of gekleurde rolmodellen zijn? In hoeverre voelen studenten en docenten met een ander geloof zich thuis?
Als één ding deze middag duidelijk werd, is dat er veel verschillende manieren zijn om te zorgen voor meer diversiteit. Richt de universiteit zich vooral op het streven een spiegel van de samenleving te worden of gaat het in de eerste plaats om het werven van meer internationale toptalenten? In hoeverre kan dit tegelijk? En zijn wij als witte universiteit ècht wel overtuigd van het belang van diversiteit en hoe voorkomen we de mindbugs die we klaarblijkelijk allemaal hebben bij selectie van studenten en medewerkers? Een van de suggesties was dan ook: laat iedereen die studenten of medewerkers selecteert verplicht een cursus ‘bewustwording mindbugs’ volgen.