Oud-collegelid Wim Kardux overleden

Op de universiteit genoot Wim Kardux bekendheid vanwege zijn grijswitte wuivende haardos. Ook na zijn pensioen kwam hij nog regelmatig een kijkje nemen. “Er is geen boeiender plaats om te werken dan de universiteit. Nergens vind je meer ideeën en plezier in het werk”, zei hij bij zijn vertrek in het Ublad.

Win Kardux werd op 30 april 1944 geboren in het Zeeuwse Dirksland. In 1961 kwam hij naar Utrecht om Natuurkunde te studeren. “Ik had het idee dat je door Natuurkunde te studeren achter de samenhang der dingen kon komen.”

Toch bleek een wetenschappelijke carrière niet zijn ding. Hij noemde zich in het Ublad van 1997 een geboren bestuurder. Zo zat hij tijdens zijn studietijd in de senaat van studentenvereniging Unitas en was hij penningmeester bij roeivereniging De Batavier, de voorloper van Orca. Na zijn studie meldde hij zich namens de PvdA in de gemeenteraad van Vianen.

Pioniers
In 1974 werd hij beleidsmedewerker Onderwijs & Onderzoek dat toen huisde aan de Kromme Nieuwegracht 29. Vanaf dat moment bevond Kardux zich in het hart van het universitaire beleid. Zelf noemt hij het bij zijn afscheidsinterview zijn mooiste tijd in Utrecht. “Er werd gelachen, althans door ons. We waren in zekere zin pioniers, academisch gevormde jonge honden om het college te helpen tegen die nieuwe en toen buitengewoon lastige U-Raad.”

Kardux schoof door. In 1993 werd hij Secretaris van de Universiteit. Hij werd toen veelal gezien als ‘het vierde collegelid’. “Formeel hoor ik inderdaad niet tot het college, maar feitelijk krijg ik alle ruimte en heb ik evenveel inbreng als de andere collegeleden”, zei hij in 1997. Toch gingen er wat wenkbrauwen omhoog toen hij in 2000 door de Raad van Toezicht werd benoemd als derde lid van het College van Bestuur. Hij volgde Lieteke van Vucht Tijssen op.  Hij voldeed niet aan het profiel omdat hij geen financieel-economische achtergrond had. “Wij hebben een tijdlang gezocht naar zo’n schaap met zes poten, maar uiteindelijk hebben we moeten constateren dat een schaap met vijf poten het maximaal haalbare was”, vatte de toenmalige voorzitter van de Raad van Toezicht Jacques van Dijk het samen.

Het laatste woord
Kardux was blij met de benoeming. “Als secretaris kon ik me wel met alles bemoeien, maar ik had nooit het laatste woord. Dat had ik als collegelid wel en dat is goed bevallen.”

Hij bleef zes jaar lid van het College van Bestuur. In 2006 verraste hij de universitaire gemeenschap nog eenmaal met een vervroegd pensioen op 62-jarige leeftijd. Hij zei: “Soms moet je een knoop doorhakken. Aan alles komt een eind. Er zijn ook andere dingen in het leven die ik nu te veel verwaarloos, zoals bijvoorbeeld mijn kleinkinderen."

Toch dook hij de laatste jaren nog regelmatig op bij de universiteit, bijvoorbeeld bij de Faculty Club. Als rode draad in zijn loopbaan zag hij zelf het streven om systematiek te brengen in de manier waarop de universiteit met haar toekomst omgaat. In zijn afscheidstoespraak pleitte hij ervoor om een grootschalige universiteit als de UU op kleinschalige wijze te organiseren. Op die toespraak kwamen toen veel instemmende geluiden.