Uumun zet Utrecht op de kaart tijdens de OxIMUN

“I hereby declare the 21st edition of the Oxford International Model United Nations open!”
Een hamerslag galmt door de Oxford Union Hall als de president van de OxIMUN de nieuwe editie op vrijdagochtend 31 oktober inslaat. Ongeveer 150 studenten van verschillende nationaliteiten (onder andere groepen uit de V.S., Australië en China) en studieachtergronden zijn in de zaal bij elkaar gekomen. Tussen alle studenten in pak vallen we met Uumun op met onze rode kleding en stropdassen. Er hangt een lichte spanning in de ruimte. Vanaf de zomer hebben we naar de wedstrijd toegewerkt, talloze keren geoefend met overtuigend speechen en onderhandelingstechnieken. Nu gaat het dan eindelijk beginnen.

OxIMUN
Al sinds 2010 gaat de studentengroep Uumun jaarlijks met de trein naar de OxIMUN. Van vrijdag tot en met zondag zijn we even geen Nederlanders, maar representeren we elk een willekeurig land in een nabootsing van de Verenigde Naties, in verschillende commissies. Zelf ben ik met drie andere Uumun’ers ingedeeld in de Economical & Social Council (EcoSoC), in die commissie representeer ik Saudi-Arabië. 

Na de opening, waar onder andere een Hongaarse ambassadeur een toespraak geeft, barst het netwerken meteen los. Eigenlijk is het lobbyen al begonnen vóór de openingsceremonie, de zogenoemde ‘pre-lobby’. Wachtend tot we naar binnen kunnen, spreekt iedereen elkaar aan, vraagt waar je vandaan komt, in welke commissie je zit, welk land je vertegenwoordigt. Ook wij duiken de groep in, en al snel hebben we een paar commissiegenoten gevonden. Iemand komt met een linkje voor een whatsapp groep. Alles om een goede indruk achter te laten, en hopelijk alvast wat bondjes te smeden.

Onze commissiesessies hebben we in het Pembroke College, een gebouw dat iets weg heeft van een kasteel. Het onderwerp dat in onze commissie ter discussie staat: Sanctions and the impact on Sustainable Development Goals. In Iran en Venezuela hebben (VN-)sancties grote impact gehad op de bevolking, iets wat niet strookt met de doelstellingen van de Verenigde Naties. Saudi-Arabië heeft gelukkig een redelijk gematigde positie, dat maakt het gemakkelijker om met andere landen raakvlakken te vinden. Sommige landen hebben extremere meningen, zo hameren de V.S. en Frankrijk op het inzetten van sancties, terwijl Nicaragua en Venezuela het liefst zo min mogelijk sancties zien. Dat zorgt voor verhitte discussies, bijvoorbeeld over de gevolgen voor humanitaire hulp.

Speeches en onderhandelingen
De eerste dag wordt er vooral veel gespeecht. In de openingsspeech maakt iedereen zijn of haar positie duidelijk. De weken voordat we afreisden naar Oxford hebben we hier veel op geoefend. Bijvoorbeeld door de ‘newsflash-oefening’, waarbij je een willekeurig plaatje te zien krijgt, om er dan direct 30 seconden over te speechen. Iets anders waar Uumun op focust zijn accessoires of ‘props’ die je gebruikt bij een speech. Het voorwerp heeft een link met het onderwerp, zodat het punt dat je maakt beter blijft hangen bij het publiek. Zo gebruikt een vertegenwoordiger van Rusland matroesjka’s om uit te beelden dat het probleem in kwestie uit verschillende lagen bestaat, en houdt iemand een schaakbord omhoog om te benadrukken dat mensen geen pionnen zijn. Ook emotionele en dramatische speeches doen het goed.

Verschillende ervaringen
Op de hotelkamer, aan het einde van de dag, kunnen we eindelijk even wat ervaringen bij elkaar kwijt. Het blijkt er bij elke commissie heel anders aan toe te gaan. Sommige voorzitters zijn erg streng op de inhoud, in een commissie moet iedereen speeches onderbouwen met bronnen. Anderen zijn veel relaxter. 

Zaterdag en zondag staan in het teken van onderhandelen. In de commissies vormen landen die een overeenkomstig standpunt hebben ‘blokken’. Als blok werken we samen aan een resolutie, waar we dan zoveel mogelijk steun voor moeten zien te krijgen. Verschillende onderhandelingstechnieken komen goed van pas, zoals actief luisteren en samenvatten, overeenkomsten benadrukken en je punten prioriteren. In ons blok verzamelen de landen die sancties willen inperken, daar proberen we dan zoveel mogelijk anderen van te overtuigen. 

Na de commissiesessies stopt het lobbyen niet. ’s Avonds zijn er borrels en is er een formeel diner. Ook hier worden allianties gevormd of eens goed ingepraat op de voorzitters, die uiteindelijk bepalen wie een prijs wint. Tijdens het diner zitten we met onze commissie bij elkaar, onze voorzitters zijn er ook. Hoewel het nauwelijks over de MUN zelf gaat, is de competitie door hun aanwezigheid wel nog steeds voelbaar. Een paar avonden werken we na de borrels tot diep in de nacht door, om de laatste dingen voor te bereiden voor de volgende dag. Dan weer vroeg op, een snelle koffie of blikje energy tegen de vermoeidheid en scherp zijn op de ochtendsessie.

Het beslissende moment komt als het blok kiest wie de resolutie mag presenteren. De ongeschreven regel is dat wie presenteert meestal ook een prijs wint. Dat maakt dat sommige mensen heel fel worden. In een blok laait de discussie hevig op over wie het meest gedaan heeft, en mensen beschuldigen elkaar zelfs van AI-gebruik voor het schrijven van de resolutie. Als de voorzitters vertellen dat er maar twee resoluties ingeleverd mogen worden, moet mijn blok hun voorstel met een andere samenvoegen, wat voor veel chaos zorgt. Tijdens de laatste uurtjes, iedereen is inmiddels uitgeput, stemmen we over de resoluties. Beiden komen uiteindelijk niet door de stemming heen.

Prijsuitreiking
Op zondagmiddag reiken de voorzitters de prijzen uit. Hiervoor maakt het niet uit of een resolutie is aangenomen. De voorzitters van elke commissie kijkt welke deelnemer het actiefst was binnen de blokken. Wie nam bijvoorbeeld het vaakst het voortouw? Degenen die de resolutie hebben gepresenteerd maken extra veel kans om een prijs te winnen. De spanning in de zaal is om te snijden, halverwege loopt iemand van de stress zelfs naar buiten. Na opnieuw een reeks langgerekte speeches worden dan eindelijk de prijswinnaars opgenoemd. Bij elke ronde vliegt Uumun van de stoelen, de ene na de andere prijs gaat naar Utrecht. Zelf val ik helaas buiten de prijzen, maar als delegatie winnen we wel de tweede prijs. 

Moe maar voldaan keert iedereen terug naar het hotel. Degenen die niets wonnen een beetje teleurgesteld, maar met goede hoop voor de volgende MUN-conferentie: die in Harvard in februari. Ook daar doen we als Uumun aan mee. Naar die conferentie komen zo’n 2000 tot 3000 deelnemers, de ervaringen op de OxIMUN zijn een goede voorbereiding. Het weekend sluiten we ‘s avonds af in een bar in Oxford. Dit keer zonder te netwerken of bondjes te sluiten, maar gewoon voor de gezelligheid.