Marjan, Red Ons!

Aan: Rob@columnvolgers.uu.nl
Onderwerp:  Marjan, Red Ons!
Bijlage: fata morgana?

Ha Rob,

Jammer dat een vervolg op de soap over het hoogste medezeggenschapsorgaan van onze universiteit, de U-raad, is uitgebleven. Ik vond het ook erg teleurstellend, want o, o, o, wat had ik zin in een debatje met dat volkje. De personeelsleden die menen mij en anderen te “vertegenwoordigen” wensen blijkbaar geen enkele verantwoording af te leggen omtrent hun handel en wandel. Arrogant weigeren ze het volk te vertellen hoe ze zonder aan de verkiezingen mee gedaan te hebben toch automatisch ge- en herkozen worden. Schamen ze zich voor hun ideeën? Durven ze niet eens hun gezicht te vertonen?

Dat de U-raad er na een jaar externe begeleiding nóg niet in slaagt om zélf een column te vullen met ideeën en plannen is diep tragisch. Hoe moeten deze mensen als gesprekspartner van het College van Bestuur functioneren? Hun motieven en standpunten zijn al net zo geheim als de besluiten van het College van Bestuur zelf. De zitvlees-anoniemen zullen we ze maar noemen. Zij hopen dat de soap hier stopt. “Het waait wel over joh”, hoor ik Diederik R. al in gedachten tegen de overbelaste Joop S. zeggen. “Als je geschoren wordt, moet je stil zitten.” Het is de hoogste tijd om deze schaamlap der “medezeggenschap” op te heffen. Dat moet zelfs het College toch inzien?

De studenten doen wél erg hun best om nog wat van het U-raadslidmaatschap te maken. Aan inzet en enthousiasme ontbreekt het hun ieder geval nooit. Zij verdienen hiervoor een lintje! Een enkeling begrijpt nog niet helemaal wat democratie betekent en wil bijvoorbeeld de verkiezingen afschaffen. Die moet nog een beetje bijgepraat. Maar dat komt helemaal goed. Ik stel voor: vervang alle 12 personeelsleden door studenten. Geef ze een zittingstermijn van twee jaar en een jaar volledige studiebeurs en hoppa, het College van Bestuur krijgt voor een koopje zijn broodnodige tegengas. Want wat kost die vergadertijd van personeelsleden niet?

Reuring in de hut. Het probleem is dat er geen reuring meer in de hut is. Men zit achterover en denkt: “je kan er toch niks aan veranderen” en “het zal mijn tijd wel duren”. De MUB, het onnodig te strakke bewind van ons vorige College van Bestuur, de vermarkting van kennis en outputfinanciering van het onderwijs hebben een organisatie opgeleverd waarin het spel, de verwondering en initiatief kansloos zijn geworden.

De regels van ons spel worden niet veranderd om het speelbaarder te maken, maar om meer geld te verdienen. Allemaal voor een slagvaardiger Universiteitsbestuur? Snel kunnen inspelen op de markt? Net als de mode waaien we mee met die waan van de dag. Bobo’s in maatpakken vertellen hoe we ons onderwijs kwantificeerbaar en korter moeten maken en hoe ons onderzoek kwalificeerbaar en rendabel te maken is. Anders gaat de kraan dicht. Na de lagere scholen en de middelbare scholen grondig verpest te hebben heeft dit denken nu ook het hoger onderwijs in dezelfde tang.

Onze nieuwe collegevoorzitter kent dit denken, zij helpt ons er maandag vanaf!

Baaierd