Stop maar met de verkiezingen
Zou het niet beter zijn om de universitaire verkiezingen en de hele rompslomp af te schaffen en in plaats daarvan een sollicitatiecommissie in het leven te roepen? Dat vraagt student Rik Vangangelt zich af.
Gelukkig hebben ze van die grote houten schotten bij de ingang van de Universiteitsbibliotheek in de binnenstad. Daar blijf ik dan even tussen wachten, zodat ik kan zien of ik met versnelde pas verder kan lopen, met mijn beste pokerface.
Achter de balie buk ik, gluur ik om het hoekje, en zie ze al staan. Op het juiste moment zegt de aardige bewaker, met iets te hoge stem: ‘Ze zijn in gesprek!’ Ik loop (lees: ren) richting de binnentuin, maar helaas heb ik het niet gered. Daar komt de vraag weer: ‘Heb jij al gestemd voor de universiteitsraadverkiezingen?’
Nu ben ik een van de weinige studenten die zich heeft verdiept in de partijprogramma’s, en bovendien de universiteitsraad zeer belangrijk vindt. Na het lezen van de verkiezingsprogramma’s en het praten met verschillende lijsttrekkers heb ik een keuze gemaakt. Al op de eerste morgen heb ik op ‘mijn’ partij gestemd.
Toch heb ik daar nu al spijt van, omdat de verschillende partijen mij steeds meer afschrikken. Natuurlijk snap ik dat de mensen die op dit moment campagne voeren, dit niet het leukste vinden om te doen. De partijpromotors in de bieb zijn studenten die zich willen inzetten voor hun medestudenten, studenten met een mening.
Maar dat zij in staat zijn om stemmen ‘te kopen’ met appels en roze koeken, op de meest hongerige momenten van de dag, aan het eind van een hoorcollege: dat had ik niet verwacht. Zijn dit de - nu al corrupte? - studenten die zich op het hoogste universitaire niveau voor ons moeten gaan inzetten?
Zou het niet beter zijn om deze hele rompslomp af te schaffen; een comité samen te stellen, een sollicitatiecommissie in het leven te roepen of een verkiezingsraad erbij te halen? Een afspiegeling van de Utrechtse student, die kijkt of studenten geschikt zijn voor de Universiteitsraad? Bij de faculteitsraad van de faculteit Geesteswetenschappen bestaat er zo’n sollicitatiecommissie, die de meest geschikte kandidaten uitkiest en zo een lijst van vertegenwoordigers vormt.
Helaas zitten ook hier haken en ogen aan: zo’n beleid moet goed uitgedacht worden. DUB schreef vorige week over de ervaring van Lucinda van Ewijk, studentlid van deze faculteitsraad. Zij kozen uit 36 kandidaten een lijst van 12 vertegenwoordigers, ‘de rest bleek de energie of tijd voor de raad toch niet te kunnen opbrengen’, legde Lucinda uit.
Maar in werkelijkheid zijn ze dus ‘gewoon’ afgewezen door de commissie. In dit geval, met zo veel aanmeldingen, zouden er verkiezingen moeten zijn gekomen tussen verschillend samengestelde lijsten. Georganiseerd door de afvallers, die er nu alleen voorstonden. Dat ze daar geen energie en tijd voor hadden is niet meer dan logisch.
Ik moedig het zeer aan dat het College van Bestuur niet zomaar alles mag bepalen en dat studenten ook inspraak hebben. De doodgewone student heeft echter geen idee van wat er gebeurt binnen deze raad en waar zij zich hard voor maken. Daarom zouden deze medezeggenschappers door het jaar heen meer van zich moeten laten horen, uitleggen wat zij doen. Dan weten studenten waarom en waarop ze stemmen. Op die manier kan de raad zich misschien gezamenlijk inzetten voor gratis roze koeken en appels na ieder hoorcollege.
Dit artikel verscheen eerder op de site van Geestdrift, het onafhankelijk magazine voor de faculteit Geesteswetenschappen van de Universiteit Utrecht.