Verkiezingen: geen schijnvertoning maar suikerlaagje

Nog geen jaar geleden pleitte ik op DUB voor het afschaffen van de universiteitsraadsverkiezingen. Toentertijd ontving ik reactie na reactie; boze medezeggenschappers, maar vooral studenten die zich herkenden in mijn kritieken. Deze week verscheen een artikel op DUB van Jurriaan Jacobs, zelf actief medezeggenschapper, met wederom kritieken op de verkiezingen voor de universiteitsraad. Nog geen jaar geleden had ik kritiek op iets waar ik nu aan deelneem. Het lijkt tegenstrijdig, maar het blijkt paradoxaal.

In de Wet medezeggenschap hoger onderwijs staat dat alle studenten (mede) mogen bepalen wie de behartigers van hun belangen zullen zijn. Enerzijds mogen alle studenten zich verkiesbaar stellen voor een raad, anderzijds mogen zij stemmen op wie zich verkiesbaar hebben gesteld. Dit systeem is onhoudbaar: niet de meest kwalitatieve medezeggenschappers halen zo’n raad, maar dit gebeurt op basis van vriendjespolitiek.

Om de schijn op te houden wordt er geprobeerd deze vriendjespolitiek te verdoezelen. Dit doen de verschillende partijen door standpunten te formuleren die aanslaan bij de grote massa. Waarom ik hierin meega? Daar heb ik één reden voor: ik sta achter de ideologie van lijst VUUR, en ben van mening dat VUUR meer raadsleden zou moeten leveren. Waarom? Dat is eenvoudig. Leg de standpunten van VUUR naast die van haar concurrenten en vergelijk ze op basis van haalbaarheid. Misschien is dit ook de reden waarom Jurriaan Jacobs het minste aandacht besteedt aan het onderuithalen van de standpunten van VUUR.

Het standpunt dat Jacobs onderuithaalt, vind ik zelf niet terug in het verkiezingsprogramma van VUUR. Het studeren in het buitenland wordt niet genoemd in dat programma. Waar Jacobs wel naar verwijst, is de inleiding van het programma van VUUR. Daar lees ik de ideologie terug waar ik achter sta, en waar Jacobs het helaas niet over heeft. VUUR bestaat namelijk ook buiten de verkiezingsweek.

VUUR-leden hebben contact met verenigingen, waardoor zij peilen wat er speelt bij studenten en waar zij werk van zouden moeten maken. Ook is VUUR een vereniging: jaren van oud-universiteitsraders zijn lid van de vereniging en leveren kritiek op wat er gebeurt binnen de (toekomstige) fractie van VUUR. Zo is het verkiezingsprogramma al voor publicatie van het nodige commentaar voorzien. In het voorjaar legt de fractie van VUUR ook verantwoording af aan de ALV en moeten de fractieleden laten zien welke punten van hun programma zij hebben waargemaakt.

Ik zou Jacobs zo willen samenvatten: de verkiezingen zijn een dun suikerlaagje om de chocoladepinda die medezeggenschap heet. Doordat het systeem bestaat, kun je als partij niet anders dan erin meegaan: anders haal je de raad niet.

Ik nodig meneer Jacobs van harte uit om met mij het debat aan te gaan en verder te praten over de kwaliteit en de invulling van de medezeggenschap én diens selectieprocedure.

Wellicht dat er meer publieke debatten gevoerd kunnen worden, waardoor de verkiezingen gaan leven bij studenten en de schijnvertoning wordt tegengegaan. Daar speelt de UU zelf ook een rol in: waarom staat er op de homepage niks te lezen over de verkiezingen?

Advertentie