Deze Colombiaanse durfde te dromen: emigreren, Engels leren, master volgen

"Ik ben geboren in Medellín, maar mijn familie verhuisde snel daarna naar Caucasia, in het noorden van Colombia. Het was een door armoede getroffen plek, ook bij mij thuis. Mijn moeder was een alleenstaande ouder: mijn vader verliet ons toen mijn moeder zwanger was van mijn jongere zus. Ik heb ook een broer.

“Om je een idee te geven van hoe arm we waren: mijn zus en ik hadden maar één paar schoenen en één schooluniform die we moesten delen. Mijn zusje ging van half zes tot twaalf uur naar school en ik begon om een uur ’s middags. Elke dag rende ze terug naar huis om me de schoenen en het uniform te geven. Hoewel we een hoop basale dingen misten, heb ik toch goede herinneringen aan mijn kindertijd.

“Toen ik negen was, verhuisde mijn moeder voor werk naar Aruba. Het was voor haar moeilijk om een baan te vinden in Colombia. Ze vroeg of ik met haar mee wilde gaan, maar daarvoor zou ik een nieuwe taal moeten leren. Ik wilde niet het oudste kind in de klas zijn, dus bleef ik in Colombia met mijn tante.

Als je arts wilt worden, dan gaan we ons best doen je te helpen

“Toen ik klaar was met de middelbare school besloot ik arts te worden. Mijn overgrootmoeder, die een autodidacte vroedvrouw was, was mijn inspiratiebron daarvoor. Ik wilde mijn leven veranderen, dat van mijn zusje en van andere mensen. Er was zoveel armoede om me heen.

“Als ik terugkijk, is het eigenlijk gek dat ik zelfs maar overwoog om arts te worden als je kijkt naatr onze leefomstandigheden. Maar mijn moeder steunde me compleet. Ze zei: ‘Als je arts wilt worden, dan gaan we ons best doen je te helpen’. Een jaar later kreeg ik een overheidsbeurs en begon ik met de studie geneeskunde in Medellín.

“De universiteit was erg uitdagend. Ik kwam uit een klein dorp en plotseling studeerde ik aan een grote, private universiteit, in de grote stad. Al mijn klasgenoten kwamen uit rijke families, wat het soms moeilijk maakte om vriendschappen te sluiten. Ze hadden altijd plannen om naar de disco te gaan, of naar restaurants, en ik bleef zeggen: ‘Ik kan niet’. Op een gegeven moment nodigden ze me helemaal niet meer uit. Maar op academisch gebied was de universiteit erg goed voor me: ik heb zoveel geleerd. Er was maar één uitdaging: ik moest mijn studie per se in zes jaar afmaken want langer zou de overheid mijn collegegeld niet betalen.

Ik had het gevoel dat ik niets kon doen, ik kon mensen niet helpen

“In mijn tweede jaar begon ik in het ziekenhuis en mijn moeder gaf me een witte jas en stethoscoop. Het was een hele simpele, terwijl andere studenten een echt mooie jas en stethoscoop hadden. Dus begon ik met sparen en sparen en sparen, totdat ik die uiteindelijk ook kon kopen – ik zat toen in mijn vierde jaar. Ik herinner me die dag zo goed, ik was zo blij.

“Daarna werkte ik vijf jaar als huisarts, eerst in een klein ziekenhuis in een landelijk gebied, en daarna dichterbij Bello, een stad in de buurt van Medellín. Op papier is het Colombiaanse gezondheidssysteem perfect, maar in werkelijkheid klopt er niets van. Het was heel frustrerend om patiënten te moeten vertellen dat ze een bepaald medicijn of onderzoek nodig hadden, en om hen dan in een vervolgafspraak te horen zeggen dat ze het onderzoek niet konden doen omdat de eerste mogelijkheid voor een afspraak zes maanden tot een jaar later was. Ik had het gevoel dat ik niets kon doen, ik kon mensen niet helpen. Ik wilde me nuttiger voelen en dacht dat te zijn door me te specialiseren. Ik besloot om public health of epidemiologie te gaan studeren, omdat je in deze werkvelden de levens van veel mensen kan beïnvloeden.

“Toen ik een geschikte opleiding in Colombia aan het zoeken was, werd mijn man – met wie ik in 2017 trouwde - aangenomen voor een PhD in Geofysica in Nederland. Ik had twee opties: of met hem meegaan, Engels leren en me daarna pas aanmelden voor een master, of in Colombia blijven en werk en studeren proberen te combineren. Eerlijk gezegd neigde ik meer naar de tweede optie, omdat ik echt niet werkloos en financieel afhankelijk van mijn man wilde zijn. Mijn moeder was afhankelijk van mijn vader, en toen hij haar plotseling verliet, zag ik hoeveel leed dat veroorzaakte. Maar ik veranderde van gedachte toen ik op internet las dat Nederland een van de beste plekken in Europa is om Epidemiologie te studeren.

Die families bleken een zegen: ze hebben me zoveel geholpen met de taal

“Ik verhuisde in december 2018 naar Nederland. Ik sprak nauwelijks Engels, maar om toegelaten te worden tot de master, moest ik een IELTS-testscore (International English Language Testing System) testscore krijgen van minstens 6,5 – dat was het enige vereiste onderdeel voor toelating die ik miste. We hadden een vierjarig visum, dus ik wist dat ik mijn tijd goed moest indelen en dat de baan die ik zou vinden iets moest zijn wat me kon helpen Engels te leren.

“Op kinderen passen leek me een supergoed idee, omdat ik Engels zou leren terwijl de kinderen leerden praten. En: kinderen oordelen niet. Als je een fout maakt, dan boeit dat hen niet, ze gaan gewoon verder. Ik vond een advertentie op care.nl van twee bevriende Amerikaanse families waarop stond ‘Engels spreken is een must’. Ik solliciteerde en zei: ‘luister, ik spreek geen Engels maar ik heb hier een brief waarin ik uitleg waarom ik dit doe en waarom je kinderen veilig zijn bij mij’.

“Die families bleken een zegen: ze hebben me zoveel geholpen met de taal. Ik heb anderhalf jaar voor hen gewerkt, tot augustus 2020. De kinderen waren ongeveer een jaar oud toen ik op hen begon te passen. De communicatie was eerst wat chaotisch, maar het kinderbrein is een spons, dus als ik de Engelse woorden niet had, sprak ik soms gewoon Spaans tegen ze. Ik bleef van acht uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags bij hen, en daarna volgde ik Engelse lessen aan de Universiteit van Amsterdam en bij Babel. Het was vermoeiend, maar ook heel leuk. De eerste keer dat ik erin slaagde een gesprek te voeren aan de telefoon in het Engels was ik dolblij.

“In april 2020 deed ik de IELTS voor de eerste keer, maar haalde hem niet vanwege mijn schrijfvaardigheid. Maar twee maanden later slaagde ik toch! Ik ben afgelopen september aan mijn master bij de UU begonnen. Ik haalde mijn eerste zes tentamens niet, omdat ik het nog steeds lastig vond om dingen te begrijpen in het Engels, helemaal online. Soms kon ik de helft van de les niet volgen. Mijn studieadviseur zei: ‘Je medestudenten zijn als een Ferrari, en jij bent een Kever’. Maar ik dacht: ‘Wat maakt mij dat uit, dat betekent niet dat de Kever de eindstreep niet kan halen!’

Als je droomt over iets wat te moeilijk lijkt – geloof me, er is altijd een weg

“Nu ben ik bezig met het schrijven van mijn scriptie, een deel ervan is al gepubliceerd. Ik onderzoek de verschillen in cardiovasculaire problemen, met name perifeer arterieel vaatlijden, tussen mannen en vrouwen. Bij vrouwen wordt dat gewoonlijk later gediagnosticeerd dan bij mannen, en we zien ook meer amputaties bij vrouwen. Ik probeer uit te zoeken of deze verschillen worden veroorzaakt doordat vrouwen anders worden behandeld door de huisarts.

“In maart 2021 hoorde ik dat ik één van de zes winnaars van de Rosannabeurs ben, die elke Internationale Vrouwendag toegekend wordt aan veelbelovende vrouwelijke studenten. Ik dacht niet dat ik een kans maakte om te winnen, eerlijk gezegd. Ik vergeleek mezelf met eerdere winnaars en dacht: ‘Wauw, die zijn geweldig! Ze hebben zoveel bereikt, en ik heb alleen mijn bachelor’. Maar mijn vrienden waren ervan overtuigd dat ik me moest aanmelden. Ze zeiden: ‘Jij ziet jezelf niet zoals wij je zien’. Ik ben zo dankbaar voor de beurs. Ik heb 5000 euro gekregen, die ik ga gebruiken om een deel van mijn collegeheld te betalen. Omdat ik uit een niet-Europees land kom, betaal ik het hogere instellingsgeld. We hebben het eerste jaar betaald met een lening uit Colombia, en het tweede jaar met spaargeld dat ik verdiende bij het oppassen, wat ik nog steeds doe op woensdagen.

“Als het kan, zou ik graag een PhD doen in Nederland. Ik zou graag onderzoek willen blijven doen naar mannen en vrouwen. Er is zoveel onderzoek dat alleen op mannen is gebaseerd. Ik vind het super hier. Mensen klagen over het weer, maar ik vind het niet erg en de mensen zijn hier erg aardig tegen me.

“Als je droomt over iets wat te moeilijk lijkt – geloof me, er is altijd een weg. Luister niet naar de mensen die je proberen te ontmoedigen of te zeggen dat je niet goed genoeg of te arm bent, of dat je droom onmogelijk is. Geloof in jezelf en ga ervoor. Als je er niet in slaagt, heb je het tenminste geprobeerd.”