‘Ik dacht dat maar vijf mensen mijn columns lazen’

Helen: “Het voelde voor mij alsof ik brieven stuurde naar een brievenbus die nooit geopend werd.”
Helen Aadnesgaard (29) is dit jaar afgestudeerd bij de master Gender Studies en schrijft voor de Engelse pagina van DUB. Ze komt uit Johannesburg, Zuid-Afrika en werkt naast het schrijven van haar columns op professioneel niveau als schrijfster. “Het format van een column was voor mij heel erg wennen, omdat het alleen over mijn eigen gevoelens en gedachtes gaat en dat ben ik niet gewend in mijn werk.”

Hoe vond je het om de columns te schrijven? 
“Soms vond ik het geweldig en soms haatte ik het. Ik vond het vaak minder leuk omdat ik nog  veel anderen dingen moest doen naast het schrijven van de columns. Er waren momenten dat ik 45 minuten bezig was met het schrijven van een blog, maar er waren ook momenten dat het wel vijf uur kon duren voordat ik in een bepaalde flow kwam. Omdat ik naast de columns voor DUB ook voor mijn werk schrijf, wil ik professioneel overkomen en niet iets slechts de wereld in brengen dat door iedereen gevonden en gelezen kan worden.“

Waar haal je je inspiratie vandaan?
“Zo nu en dan heb ik een gesprek met iemand en dan denk ik, goh dat is interessant om over te schrijven. En dan voeg ik het toe aan een lijstje op mijn telefoon. Daarnaast heb ik ook weleens mijn vriendin om advies gevraagd. En dan zei ze vaak: hier zijn alle dingen waar je niet kon stoppen om over te praten. Soms gebruikte ik dan iets, maar soms ook niet. Het is in ieder geval gewoon heel fijn om met iemand over onderwerpen te sparren.”

Op welke column ben je het meest trots? 
De feminist Illuminati vond ik echt een killer. Ik maakte grappen over gender ongelijkheid, maakte de universiteit belachelijk en refereerde naar andere columns en blogs die ik zelf bekritiseer. Daarnaast vond ik het format van de column erg leuk, omdat het een vacature was. Het is bovendien een onderwerp dat me aan het hart gaat, omdat ik het erg vind dat vrouwen over het algemeen minder promoties krijgen en minder betaald krijgen dan mannen. Het was een sterkere en meer doordachte column dan de andere die ik geschreven heb.”

Heb je weleens reacties gekregen op je columns? 
“Drie mensen hebben op de website een reactie achtergelaten. Er zijn ook weleens mensen geweest die me staande hielden en vroegen of ik de campuscolumnist was en dan zeiden ze dat ze het leuk vonden om mijn columns te lezen. In het begin toen ik net de wedstrijd had gewonnen, waren er ook mensen met wie ik op date ging die wisten dat ik de campuscolumnist was. Dat was heel gek. Maar over het algemeen heb ik heel weinig feedback ontvangen. Ik denk dat de Engelse columns sowieso heel weinig gelezen worden.“

- Ik vertel Helen dat haar columns tussen de 200 en 500 keer gelezen zijn -

“Wat? Ik ben zo verbaasd over deze cijfers. Je blaast me echt omver, ik had geen idee. Ik dacht dat maar vijf mensen mijn columns lazen.”

In het begin van dit jaar vertelde je dat je je angsten wilde overwinnen met het schrijven van de columns. Denk je dat dat gelukt is?
“Ik denk dat ik het hier had over de angst om mijn eigen stem naar buiten te brengen. Om echt iets voor mezelf te doen in plaats van voor een klant, zoals ik in mijn dagelijks werk doe. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik die angst heb overwonnen. Ik dacht oprecht dat maar vijf mensen mijn werk lazen. Maar mijn avontuur was drastisch anders geweest, had ik geweten dat het er zoveel meer waren. Het voelde voor mij alsof ik brieven stuurde naar een brievenbus die nooit geopend werd.”

Heb je nog tips voor de nieuwe columnisten?
“Schrijf alsof niemand het zal lezen én alsof iedereen die je kent het zal lezen. Geef jezelf de tijd, neem jezelf niet te serieus en geniet van de rit.”

Helen Aadnesgaard

Quintijn: “Wees niet bang om tot het laatste moment te wachten.”
Quintijn de Leng (25) is dit jaar begonnen aan de researchmaster Urban Global Transformations en schrijft voor de Nederlandse pagina van DUB. Sinds hij campuscolumnist is, let hij meer op de kleine, alledaagse dingen: “Ik vind het geweldig dat je van een klein onderwerp, zoals het kiezen van een koffiemok, een interessant verhaal kunt maken.”

Hoe vond je het om columns te schrijven?
“Ik vond het heel leuk eigenlijk. Ik merkte dat ik me er echt toe ging zetten om scherper te observeren. Om te kijken: wat zie ik hier nou gebeuren? Ik let nu veel meer op details dan voordat ik de columns schreef. Dat vind ik echt ontzettend waardevol, omdat ik zo meer in het moment leef. Ik vond daarnaast de verschijningsfrequentie van eens in de drie weken schrijven eigenlijk wel prettig. Het was genoeg om mezelf te prikkelen op een leuke manier maar het was niet zo hoog dat het voor mij stress of druk veroorzaakte.”

Waar haal je je inspiratie vandaan?
“Ik denk vooral uit mijn omgeving. Uit wat ik in mijn omgeving zie en wat ik dagelijks meemaak. Maar ook uit mijn hechtere contacten. Wat zij mij bijvoorbeeld vertellen en wat er vervolgens in mijzelf omgaat. Zo heb ik bijvoorbeeld weleens mijn vriendin gevraagd om te helpen met het verzinnen van een onderwerp. Ik kan geen concreet voorbeeld bedenken maar het was vooral erg nuttig om gewoon over onderwerpen te brainstormen.”

Heb je weleens reacties gekregen op je columns?
“Ja zeker. Face to face was het eigenlijk altijd heel erg positief. Online op de website heb ik weleens discussies zien ontstaan. Met name bij mijn column over ziekmelden voor een college. Maar er waren ook mensen met een chronische ziekte die het gevoel wat ik omschreef heel erg met zich meenemen. Dat vind ik dan wel mooi om te zien, dat mensen zich in mijn column kunnen herkennen.”

Wat vond je van de columns van je collega Helen?
“Ik merkte dat zij wel een diepere laag opzocht in haar columns. Ik vond het heel mooi om dat te lezen, maar zelf vind ik het moeilijk om diepere gedachtes in woorden om te zetten. Voor mij maakte de columns schrijven het juist leuk doordat ik de aandacht kon vestigen op de kleine, onbenullige dingetjes.”

Toen je begon aan je campuscolumnisten taak zei je dat je hoopte te schrijven over persoonlijke dingen. Is dat gelukt denk je? Heb je het heel persoonlijk gehouden?
“Ik denk dat dat wel gelukt is ja. De meeste onderwerpen liggen dichtbij mijzelf. Het zijn allemaal dingen die ik zelf heb geobserveerd en waar ik iets van vind.”

Ook zei je dat je de lezer wilde raken door het alledaagse en vanzelfsprekende vanuit een andere hoek te belichten. Hoe kijk je daar naar?
“Doordat ik mezelf echt op de details heb gericht, denk ik dat ik daar wel redelijk in ben geslaagd. Maar ik had het nog wel wat meer kunnen verkennen misschien. Het is nu niet mijn directe focus om verder te gaan met schrijven, maar wie weet wat de toekomst brengt.”

Heb je nog tips voor de nieuwe columnisten?
“Wees niet bang om tot het laatste moment te wachten, want daar komen de meest creatieve dingen uit. Juist in die beperking van tijd, zitten heel veel mogelijkheden.”

Quintijn de Leng.

DUB zoekt campsucolumnist 2024
DUB zoekt voor 2024 twee Campuscolumnisten: één voor de Engelstalige en één voor de Nederlandstalige pagina. Belangstellenden moeten twee columns insturen die door een deskundige jury worden beoordeeld. De winnaars publiceren eens in de drie weken op DUB en ontvangen het Erik-Hardemanstipendium van 1000 euro.
Een campuscolumnist is een student of medewerker van de Universiteit Utrecht die een blog schrijft over zaken die hem opvallen over de universiteit of het studentenleven. Meer weten en meedoen? Zie de voorwaarden.