'Ik kon niet slapen en niet studeren'

Een volledige vrede kent dit gebied niet

Opnieuw zijn er hoogoplopende spanningen in Kasjmir. De regio is al sinds 1947 een gebied waar Pakistan en India om vechten  In april kwamen 26 mensen om het leven bij een aanval van militante groeperingen in het Indiase deel. India beschuldigde Pakistan van deze aanval. Dit leidde tot een golf van beschietingen tussen de twee landen langs de bestandslijn, de scheidslijn die de regio verdeeld tussen de twee staten.

Bewoners die in de buurt van deze grens wonen, lijden onder de wederzijdse aanvallen en vergeldingsacties die weer oplaaiden. Daarbovenop gingen eind september duizenden mensen de straat op in het door Pakistan bestuurde deel van Kasjmir, Zij strijden om fundamentele mensenrechten, controle over hulpbronnen en voor een zelfstandige staat. Bij  confrontaties met de politie kwamen minstens tien mensen om het leven.

“Het is daar nooit helemaal vredig. Zelfs iets eenvoudigs als het verliezen van een cricketwedstrijd door een van beide landen kan leiden tot gevechten aan de grens, waardoor de Kasjmiri's ontredderd achterblijven”, zegt Khizar Ahmad. Het huis van deze advocaat die met een Utrecht Excellence Scholarship de masteropleiding in Law & Technology volgt, ligt 30 kilometer van de bestandslijn.

“Ik ben nooit echt angstig geweest, maar tijdens de protesten in september zat ik letterlijk aan het scherm gekluisterd en keek ik voortdurend naar het nieuws. Ik kon vijf dagen lang niet met mijn familie praten, omdat het internet was geblokkeerd. Ik wist niet of ze nog leefden.” Hij kon niet slapen en zich niet concentreren.

Hij ging naar Brussel waar de Kasjmirse diaspora protesteerde tegen de internetblokkade. “Achteraf besefte ik dat mijn verzet tegen het Pakistaanse establishment persoonlijke gevolgen had kunnen hebben. Maar ik wilde gewoon dat de internetblokkade werd opgeheven, zodat ik met mijn familie kon praten.”

Uiteindelijk werd de blokkade opgeheven en kreeg hij weer contact met zijn familie die gelukkig in veiligheid waren.

Khizar steunt de protesten en vindt dat Kasjmir onafhankelijk moet worden en het recht op zelfbeschikking moet krijgen. “Veel Kasjmiri's hebben zich gerealiseerd dat deze staten niets geven om onze veiligheid en ons welzijn. Ze zijn het beu.”

Sommige studenten reageren verbaasd als Khizar vertelt waar hij vandaan komt. Ze denken als eerste vaak aan kasjmierwol en kennen de situatie daar niet. Maar als ze eenmaal weten wat er in zijn thuisland aan de hand is, steunen veel studiegenoten hem.  “Ze stuurden me berichtjes om te vragen hoe het ging en of mijn familie veilig was. Dat betekende veel voor me, hoewel het niets afdeed aan de spanning die ik voelde Ik waardeerde de aandacht en genegenheid enorm.”

Khizar is een drukbezette student. Hij is lid van studentenverenigingen, sportverenigingen, doet vrijwilligerswerk en volgt extra cursussen. "Alles wat ik doe, komt voort uit deze strijd voor vrijheid. Als ik een stapje extra zet of als ik probeer betere cijfers te halen, heeft dat allemaal te maken met waar ik vandaan kom. Ik moet succesvol zijn om een verschil te kunnen maken in het leven van zoveel mogelijk mensen."

De situatie in Kasjmir wekte zijn interesse voor mensenrechten en internationaal recht. Hij wilde de oorlogsmisdaden in zijn regio en de gevolgen van oorlog, zoals armoede, instabiliteit en analfabetisme, aan de kaak stellen. “Door mijn eigen ervaringen denk ik ook aan iedereen die lijdt onder dit soort omstandigheden.” 

Khizar droomde ervan om voor het Internationaal Strafhof (ICC) of het Internationaal Gerechtshof (ICJ) te werken. Daarom wilde hij graag in Nederland studeren. Maar sinmiddels is hij gedesillusioneerd geraakt over deze multilaterale instellingen. “Noch het ICJ, noch het ICC, noch de VN. Niemand gaat Kasjmir redden.”

Vandaar dat hij overstapte naar Lawt & Technology. Dat past beter bij zijn streven om het wereldwijde leed aan te pakken. “De groeiende relevantie van dit vakgebied biedt bredere mogelijkheden om beleid en praktijk vorm te geven en wereldwijde systemische ongelijkheden aan te pakken. Of het nu gaat om armoede en conflicten of obstakels om onderwijs te volgen..”

Als een tsunami

Vorige maand kwamen in Nepal meer dan zeventig mensen om het leven en raakten er nog eens tweeduizend gewond toen de politie ingreep bij een demonstratie. Veel mensen gingen de straat op toen de regering 26 sociale medianetwerken verbood, een maatregel die door critici werd gekwalificeerd als een poging om anti-corruptiestemmen het zwijgen op te leggen. Veel van de demonstranten waren middelbare scholieren en universiteitsstudenten die zich op hun spandoeken identificeerden als Gen Z.

De aanvankelijk vreedzame demonstratie liep uit op een protest tegen de regering. In hoofdstad Kathmandu staken de demonstranten het parlement, het hooggerechtshof en de hoofdkantoren van grote politieke partijen in brand. Ook de huizen van verschillende politici werden vernield. Elders werden meer dan driehonderd lokale overheidsgebouwen beschadigd. De regering trad af en het land raakte binnen enkele dagen in een politiek vacuüm.

Nabin Devkota maakte het mee vanuit Utrecht. Hij was hier net twee weken en gestart met zijn master Law & Economics - net als Kizharook met een Utrecht Excellence Scholarship. “Twee of drie dagen lang keek ik voortdurend naar het nieuws en sprak ik met vrienden en familie. Nepal was verworden tot een land van wetteloosheid of staatloosheid.Ik maakte me zorgen over de nabije toekomst.”

“Ik sliep slecht en had moeite mijn studieopdrachten af te maken. Ik was totaal de weg kwijt in mijn studie. Ik was ook nog aan het wennen aan het Nederlandse onderwijssysteem, dat zo anders is dan wat ik gewend was. Doordat ik van streek was, was het erg moeilijk om zinvol deel te nemen aan de lessen”, herinnert hij zich.

"Niemand had deze opstand voorspeld. Het kwam als een tsunami over het land. Alle onvrede kwam nadat de politie 19 studenten doodschoot.” De politieke onenigheid veranderde toen in nationale woede en fysieke chaos.

Nu zit er een interim-regering en zijn er verkiezingen gepland voor 5 maart. De situatie in Nepal is niet bepaald stabiel, maar het geweld is afgenomen en Nabin is erin geslaagd zijn concentratie terug te vinden. ”Na een tijdje moest ik mezelf vertellen dat ik me op mijn studie moest concentreren. Ik ben op dit moment niet in de positie om iets te veranderen in Nepal.“

Nabin kent geen andere Nepalese studenten in Utrecht. ”Ik denk dat ik de enige ben.“ Maar dat vindt hij niet erg, want hij staat “altijd” in contact met vrienden in zijn thuisland. ”Bovendien kan ik mijn hele leven Nepalese vrienden maken. Ik ben hier om een internationale gemeenschap te ontmoeten.“

Hij waardeert de steun die hij van deze gemeenschap krijgt. ”Ik had niet verwacht dat veel mensen veel over mijn land zouden weten, maar een paar dagen lang had iedereen het over Nepal. Ze kenden de achtergronden van de opstand niet zo goed, maar ze hadden enkele video's en memes erover gezien en vroegen hoe het met me ging. Studenten en ook docenten waren bezorgd. Ik kreeg de kans om uit te leggen wat er aan de hand was, wat fijn was.“

Nabins familie is veilig, maar het advocatenkantoor waar hij in Kathmandu werkte, is volledig verwoest en zijn voormalige collega’s zijn hun vaste inkomen kwijtgeraakt of zelfs hun baan. ”Alle rechtbanken zijn afgebrand, dus het zal even duren voordat ze weer open kunnen."

Dit geeft een andere wending aan de toekomstplannen van Nabin. Toen hij in Utrecht ging studeren, was er de optie om terug te keren naar zijn advocatenpraktijk of een baan te zoeken in Nederland. “Ik wilde afwachten wat het leven me zou brengen, ik sta open voor alle mogelijkheden!’”

“Nu is de keuze complexer geworden omdat mijn oude baan misschien niet meer bestaat als ik ben afgestudeerd. Dat duurt nog tien maanden, dus dan is de situatie in Nepal misschien weer anders. Maar alles is onzeker. We weten bijvoorbeeld niet of de verkiezingen doorgaan en verschillende politieke partijen maken ruzie met elkaar.”