Vijf bijzondere Utrechtse doorzetters in 2024

Anas Kijdaâ zet zich in voor diversiteit en won een prijs 

'Als eerstegeneratiestudent vraag ik me soms af: 'Hoor ik hier wel thuis? Ben ik wel goed genoeg'

“Ik was al blij dat ik genomineerd was voor een ECHO Award, een studentenprijs van het Centrum voor Diversiteitsbeleid. Daarmee kreeg ik een netwerk van indrukwekkende, gelijkgestemde Nederlandse studenten met een bi-culturele achtergrond die zich ook actief inzetten voor de maatschappij. Toen ze bekendmaakten dat ik gewonnen had in de categorie rechten en belastingen, was ik vol ongeloof.

De manier waarop ik op de universiteit terechtkwam, was niet gebruikelijk. Op de middelbare school kreeg ik aanvankelijk te horen dat ik naar de universiteit zou kunnen, maar later kreeg ik toch een MBO-advies. Op dat moment wist ik niet dat ik dat kon aanvechten, dus accepteerde ik dat gewoon. Maar het beschadigde mijn gevoel van eigenwaarde. Ik dacht: 'Misschien hadden de mensen die me eerder vertelden dat ik slim was, het helemaal mis. Misschien zal mijn droom om advocaat te worden nooit uitkomen’.

Dus deed ik drie jaar een beroepsopleiding tot juridisch medewerker en daarna één jaar aan de hogeschool. Toen mijn mentor daar zei dat ik een universitaire opleiding moest gaan doen, dacht ik niet dat universiteiten me zouden accepteren. Maar ik dacht ook: 'Ik doe het gewoon zodat niemand me kan vertellen dat ik het nooit heb geprobeerd’. 

Na het eerste semester aan de UU werd ik door een docent aanbevolen voor het honoursprogramma (ULC). Af en toe heb ik nog last van het impostorsyndroom en vraag ik me af: 'Hoor ik hier wel thuis? Ben ik wel goed genoeg?’.

Mijn moeder is Marokkaans en heeft mijn broer en mij alleen opgevoed, werkend als schoonmaakster. Mijn studie-ervaring is anders dan die van studenten die uit een ander milieu komen. Hun ouders kunnen hen bijvoorbeeld adviseren over zaken die met een academische opleiding te maken hebben. Bovendien moeten veel eerstegeneratiestudenten, zoals ikzelf, ook werken, dus hebben ze meer verantwoordelijkheden.

Ik ben een heel nieuwsgierig persoon en gefascineerd door kennis en persoonlijke groei. Sinds ik de kans heb gekregen om te studeren, wil ik ook iets terugdoen voor de maatschappij door mijn nieuw verworven kennis en ervaring te gebruiken. Ik weet hoe het is om hulp nodig te hebben, dus probeer ik anderen te helpen. 

Ik heb me aangesloten bij initiatieven zoals het jongerenraadsproject in de gemeente Enschede, waar ik woon; de jongerencommissie van Unesco, waar ik dit jaar voorzitter van ben; het bestuur van Jong Twente; en de Stichting Wetswinkel in Twente, een organisatie die gratis juridisch advies geeft.

Iedereen ervaart de universiteit anders. Sommige studenten houden van feesten, anderen worden lid van een studentenvereniging ... . Ik heb besloten om mijn tijd te investeren in dingen die maatschappelijke impact hebben en tegelijkertijd te leren van alles wat ik doe. En die keuze betekent dat ik minder tijd heb voor andere zaken.

Wat ik heb geleerd over het impostorsyndroom is dat het niet zal verdwijnen. Maar je kunt ermee leren leven. Doe gewoon dingen, hoe dan ook. Begin nieuwe dingen, jaag je dromen na. Heb niet het gevoel dat je er geen talent voor hebt. Je hebt gewoon nog niet genoeg reps gedaan.”

Enschede of Utrecht? 
“Ik kan niet kiezen! Beide steden zijn charmant op hun eigen manier.”

Wat is je guilty pleasure? 
“Ik kijk graag online naar de debatten in de Tweede Kamer. De dingen die daar gebeuren zijn soms surrealistisch en grappig, maar vrijwel altijd zijn ze heel interessant.”

Ben je een katten- of hondenpersoon? 
“Een kattenpersoon, denk ik. Hoewel ik er geen heb. Sommige katten hebben een sierlijke houding, wat intrigerend is. Maar honden zijn ook geweldig!”

Hannah Aantjes wil Keltisch behouden

'Ik was echt wel even van de kaart na dat verdrietige bericht'

“We hebben verdrietig nieuws, schreven onze docenten Keltisch op vrijdag 25 oktober aan onze studievereniging. Die maandag zou het bestuur van Geesteswetenschappen bekendmaken dat zes opleidingen, waaronder Keltisch, geschrapt worden. Die boodschap kwam hard bij ons binnen. Ik was echt wel even van de kaart. 

Het bestuur onderzoekt nu of Keltisch ondergebracht kan worden bij Engels, maar we hebben nog geen idee wat dat betekent voor het voortbestaan van de opleiding. Wij als studenten zijn heel bezorgd dat deze stap gevolgen zal hebben voor de master Ancient, Medieval & Renaissance Studies. Daarin zit nu ook een track voor Keltisch, maar we zijn bang dat de diepgang verdwijnt als de opleiding wegvalt en docenten vertrekken.  Op vragen daarover kregen we geen antwoord toen we een gesprek hadden met het faculteitsbestuur.

Keltisch in Utrecht heeft een uitstekende reputatie. Studenten uit Ierland komen hier vakken volgen omdat we zo goed zijn. En ook internationale wetenschappers prijzen het Utrechtse onderzoek. Bovendien kan je in de Benelux alleen hier Keltisch studeren. 

Ik ben zelf Keltisch gaan studeren omdat de opleiding een mooie combinatie is van geschiedenis en taal. Ik wilde eerst Geschiedenis studeren, maar toen ik bij de Open Dag van Keltisch kwam, was ik direct verloren. Ik voelde me echt welkom. 

Het is inderdaad jammer dat zo weinig studenten kiezen voor Keltisch. Een paar jaar terug zaten we op tien à vijftien nieuwe studenten per jaar, afgelopen jaar waren het er maar twee. Keltisch is een minderheidstaal in Europa, maar de cultuur strekt zich uit van Ierland en Wales tot Bretagne en is dus relevant. De invloed op het heden is nog steeds groot. 

Het schrappen van de opleiding heeft ook gevolgen voor onze studievereniging Asterix. We hebben nu zo’n vijftig leden. Ook alumni blijven vaak actief. Ik ben pr-functionaris bij de vereniging. In september kregen we het aanbod voor een mediatraining. 'Wat moeten we daar nu mee?', dachten we. Maar achteraf gezien is het goed dat we het gedaan hebben. Ik ben de afgelopen maanden door vele media benaderd. Jammer dat die belangstelling pas komt, is als er problemen zijn. Maar we hebben wel ons zegje kunnen doen.”

Asterix of Obelix? 
“Onze vereniging heeft Asterix. De Galliërs zijn een Keltisch volk en de info in de strip is redelijk correct. Onze reiscommissie heet Obelix. Als ik moet kiezen, dan toch Asterix. Dat is een slim mannetje."

Rijksmuseum of Museum van Oudheden?
 "Op de middelbare school heb ik een project met het Rijksmuseum gedaan vanuit het COC om een snapguide voor LHBTQ+ personen te maken, een interactieve tour in het museum. Maar nu voel ik meer verbondenheid met het museum van Oudheden in Leiden. Daar zou ik later graag werken, maar dan op mijn vakgebied."

Samhain of Oud & Nieuw? 
“Samhain is het Keltische nieuwjaarsfeest in november. Dan gaan we met Asterix altijd op kamp. Dit nieuwjaarfeest heeft trekjes van Halloween, het gaat ook over de grens tussen leven en dood. Ons kamp is dan altijd gezellig, met een kampvuur, verkleedpartij en een murder mysteriespel."

Aanstaande zaterdag 21 december wordt van 14 tot 16 uur op het Centraal Station een muzikaal Keltisch protest gehouden tegen het voornemen om de opleiding te sluiten

Vidius bestuurder Philip Sokolov wil meer levendigheid op het Science Park

‘Gemeente doet stinkende best voor meer studentenhuizen; frustrerend dat het niet lukt’ 

“Op mijn werkkamer bij Vidius heb ik een flip-over met redenen waarom wonen in De Uithof niet prettig is. Veel studenten die er wonen, hebben mentale problemen en er is veel eenzaamheid. Het probleem is dat De Uithof een plek is waar weinig te beleven valt. Het is anti-vitaal, zou je kunnen zeggen. 

Dat heeft niet alleen te maken met het ontbreken van een goede supermarkt. Er is gewoon te weinig te doen. Je hebt de sciencecafé’s bij de hogeschool. Dat is mooi, maar die gaan al vroeg in de avond dicht. Dan kan je nog naar de Cambridgebar, maar die vindt maar moeizaam bestuursleden en daardoor staat het voortbestaan op het spel. Het is goed dat in de gemeentepolitiek die problemen in het Utrecht Science Park dit jaar aan de orde zijn gesteld. 

Ik heb ook studentenhuisvesting in mijn portefeuille als bestuurslid van Vidius en daarover is ook veel gesproken. In de zomer bleek dat Utrecht een tekort had van zesduizend studentenkamers. Dat is heel frustrerend. Mensen bij de SSH en in de gemeentepolitiek doen hun stinkende best. Er wordt gebouwd waar het kan. Maar de problematiek is behoorlijk complex en de regering weet er niet goed richting aan te geven. Bouwen kan vaak niet vanwege stikstof. Er zijn bijvoorbeeld nog steeds geen studentenkamers in het leegstaande pand aan de Archimedeslaan vanwege de onzekerheid rond de verbreding van de A27. 

Zelf woon ik op de Enny Vredelaan. Ik ben vier jaar op zoek geweest. Ik kom uit Boxmeer en had geen goed netwerk in Utrecht. Ik was gewoon wanhopig omdat ik zoveel moest reizen. En als je dan heel graag wilt, komt dat bij het hospiteren vaak niet goed over.  Na meer dan vijftig keer misgegrepen te hebben, ben ik geplaatst in dit complex. 

De SSH kwam dit jaar met het idee om niet meer te hospiteren in nieuwe panden. Ik juich dat toe, al snap ik ook dat het voor studenten prettig kan zijn om mee te bepalen wie er bij hen in huis komt wonen. 

Vidius wil de stem van de student in de Utrechtse gemeentepolitiek laten horen. Dat is dit jaar extra moeilijk omdat we maar drie bestuursleden hebben. Ik had me aangemeld, maar daarna bleek dat ik geen bestuursbeurs kon krijgen. Volgens de regels van het profileringsfonds van de universiteit studeerde ik te lang. Mijn Nijmeegse studiejaren werden meegeteld. Die interpretatie van de Utrechtse universiteit is wel heel strikt. Ik kan wel gewoon lenen bij DUO. 

Er zijn mensen die tegen me zeggen dat ik eigenlijk zou moeten stoppen met mijn bestuurswerk, maar dat kan ik niet maken. Nu ben ik bij Vidius zo’n 50 à 60 uur per week actief en kan ik niet echt een bijbaan nemen. Gevolg is dat ik bijna niet kan rondkomen en aan het eind van de maand in het rood sta.”

Utrecht of Nijmegen? 
“Ik heb een tijdje Informatica gestudeerd in Nijmegen. Daar heb ik veel vrienden gemaakt. Ik heb goede herinneringen aan kampvuurtjes aan het Waalstrandje. Utrecht is anders, maar ik ben heel blij dat ik in Utrecht de kans heb gekregen me verder te ontwikkelen, bij mijn studievereniging Filosofie en bij Vidius.” 

Utrecht Science Park of de binnenstad? 
“Als het om onderwijs gaat, kies ik voor De Uithof ofwel Utrecht Science Park. Daar zijn de faciliteiten beter. In de binnenstad zit je soms in stinkende lokalen. Om te wonen is de binnenstad leefbaar en De Uithof doods.”

Studentenbestuurder zijn of studeren? 
“Ik leer ongelooflijk veel als studentbestuurder. Je hebt bijna elke dag interessante ontmoetingen. Maar om de tijd te hebben om je helemaal te verdiepen in een filosoof, dat mis ik nu wel een beetje.”   

Dieuwertje Wallaart ging voor de Jonge Klimaatbeweging naar top in Bakoe

'Klimaat is de grootste uitdaging voor onze generatie'

“Ik studeerde geneeskunde in Rotterdam en hield me bezig met het menselijk lichaam en de vraag: hoe maak je mensen beter? Maar dat voelde beperkt. Ik dacht veel na over maatschappelijke vraagstukken en in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen van 2021 merkte ik dat er gewoon te weinig verandert in de politiek. En als je vindt dat er iets moet gebeuren, dan moet je het zelf doen. Ik vind klimaat de grootste uitdaging voor onze generatie. Daarom ben ik bij de Jonge Klimaatbeweging terechtgekomen. 

Ik begon als vrijwilliger bij de Public Affairs-werkgroep. Ik leerde daar van ervaren jongeren hoe je lobbyt en de politiek kunt beïnvloeden. Dat kreeg ik al snel in de vingers, waarna mijn voorganger mij vroeg om bestuurslid Overheid en Politiek te worden. Het jaar daarop werd ik voorzitter. Inmiddels ben ik nu twee keer naar de COP, de klimaattop, geweest. Vorig jaar was COP 28 in Dubai en dit jaar COP 29 in Bakoe. Dat was echt de kers op de taart.

De Jonge Klimaatbeweging gaat sinds 2021 naar de klimaattoppen. We zijn daar als observator: we onderhandelen niet zelf, maar beïnvloeden de onderhandelingen door gesprekken te voeren. We organiseren ook veel evenementen waarbij jongeren uit het mondiale zuiden hun verhalen kunnen delen met politici en wereldleiders. Vorig jaar spraken we bijvoorbeeld samen met die jongeren met Mark Rutte en Sophie Hermans. Dit jaar hadden we een diner met minister Hermans. De volgende dag gaf ze een persconferentie en verwees ze direct naar de gesprekken die we met haar hadden gehad. Dat laat zien dat we invloed hebben.

Mijn eerste COP is me het meest bijgebleven. Daar sprak ik voor het eerst jongeren uit werelddelen waar klimaatverandering veel heftiger gevoeld wordt. Zij vroegen aandacht voor adaptatie en voor compensatie voor loss and damage, terwijl ik vooral gefocust was op het reduceren van uitstoot. Het confronteerde me met mijn eigen privileges, en het leerde me dat je soms een stap terug moet zetten en luisteren. 

Ik volg momenteel de master Medical Humanities aan de UU, een studie op het snijvlak van zorg en maatschappij. Wat ik er zo bijzonder aan vind, is dat ik mijn kennis van de zorg kan combineren met mijn maatschappelijke betrokkenheid, vooral rondom het thema duurzaamheid. Voor mijn scriptie heb ik de ethiek van klimaatactivisme bij artsen onderzocht, en tijdens mijn stage werk ik nu aan de klimaat- en gezondheidsverklaring van COP 28. Duurzaamheid is daarmee echt mijn niche geworden.

Mijn tijd als voorzitter van de Jonge Klimaatbeweging leert me heel veel. Veel mensen dachten dat ik na mijn eerste bestuursjaar de politiek in zou gaan, maar juist door deze ervaringen weet ik nu zekerder dan ooit dat ik dokter wil worden. Ik heb geleerd hoe belangrijk klimaatrechtvaardigheid is en hoe noodzakelijk het is om je daarover uit te spreken. Dat wil ik niet doen vanuit een politieke rol, maar vanuit mijn plek in de maatschappij – als arts.”

COP28 of COP29? 
“Dit jaar was de uitkomst van COP 29 teleurstellend. Er is 300 miljard vrijgemaakt, terwijl de vraag 1,3 biljoen was. COP28 was historischer: toen stond voor het eerst in de tekst dat we moeten stoppen met fossiele brandstoffen. Dat was nog nooit eerder gebeurd.”

Werken met jongeren of werken met wereldleiders? 
“Met jongeren. Jongeren hebben een open mindset en denken in gemeenschappelijk belang, wereldleiders vaak in het eigen belang van hun land.”

Activisme of wetenschap?
“Dat gaat voor mij hand in hand. In mijn scriptie voor Medical Humanities ben ik erachter gekomen dat je via wetenschap ook activist kan zijn als je onderzoek doet om iets te veranderen. Daarnaast is de Jonge Klimaatbeweging ook voortgekomen uit wetenschappelijke bevindingen.”

‘B-Girl Jazzy’ Jasmijn Nölting heeft de moves

‘Liever breakdancer in een battle dan advocaat in een rechtszaak’

“Als het over breakdance gaat, heeft iedereen het meteen over die Australische op de Olympische Spelen en haar kangoeroebewegingen. ‘Waarom mag zo iemand wel meedoen en jij niet?’, vragen ze me dan. Zelf zou ik ook zeggen: laat alleen de beste breakdancers toe bij zo’n belangrijk toernooi, maar de wereldbond wil graag dat er breakdancers van over de hele wereld meedoen.

Omdat in Nederland de concurrentie erg groot is, probeerde ik me te kwalificeren namens Turkije. Mijn moeder is Turks. Het was de eerste keer dat breakdance op het programma van de Spelen stond. Ik heb twee jaar lang enorm in de stress gezeten omdat de criteria om mee te mogen doen in Parijs steeds veranderden. Ik haalde het helaas niet. 

Ik ben ooit begonnen met hiphop-dansen, in Almelo waar ik vandaan kom. Maar hiphop is een groepsding, en dat is minder leuk als je steeds de beste bent. Bij breakdance ben je alleen en mag je helemaal zelf bepalen wat je doet. Je daagt een tegenstander uit in een battle. Dat vond ik geweldig. 

Sinds ik in 2022 een Red Bull BC One-toernooi in Turkije won, ben ik serieus bezig met breakdance. Daar waren wel zo’n 15.000 toeschouwers. Na dat toernooi kreeg ik veel invites van over de hele wereld om te komen battlen. Alles wordt dan voor je betaald en je kunt soms een paar duizend euro winnen. 

Wat het soms moeilijk maakt, is dat ik een vorm van reuma heb, de ziekte van Bechterew. Daardoor heb ik ’s ochtends vaak veel pijn in mijn onderrug. Ik moet dan moeite doen om alles weer ‘los’ te krijgen en kan die dag niet breaken. Maar het is gelukkig niet zo dat er iets kapotgaat in mijn lichaam als ik op andere dagen hard train. 

Mijn studie stond vorig jaar even op een laag pitje, maar dit jaar ga ik echt mijn bachelor halen. En dan ben ik na vier jaar wel klaar met studeren. Ik wil het afmaken, tegelijkertijd merk ik dat het steeds lastiger te combineren is met het breakdancen. Het komt best vaak voor dat ik een invite moet afslaan, omdat ik iets voor mijn studie moet doen.

Mijn grote droom is om de wereldfinale waar alle regionale kampioenen van de Red Bull-wedstrijden aan meedoen, te winnen. Dat is het grootste event in de wereld. De winnaar krijgt een sponsorcontract van Red Bull. Het vinden van een sponsor is sowieso belangrijk voor me. Het zou fantastisch zijn als ik een grote en bekende kledingsponsor vind, Nike bijvoorbeeld.”

Powermoves of footwork?
“Het voetenwerk is mijn specialiteit. Voor een meisje ben ik heel snel daarmee. Andere breakdancers zijn sterker in hun armen en gaan vaker op hun handen staan, bijvoorbeeld om een freeze te doen met hun benen in de lucht.”

Show op sport?
“Het is in ieder geval niet zo dat ik een ingestudeerd ‘showtje’ doe. Het gevoel dat ik heb bij de muziek bepaalt welke bewegingen ik maak. Dat is steeds anders. Ik fitness ook twee tot drie keer per week met een personal trainer. En zes keer per week ga ik breaken in een dansschool.”

Battle of rechtszaak?
“Ha, vroeger wilde ik advocaat worden, maar ik heb gemerkt dat ik liever niet van 9 tot 5 op een bureaustoel zit en ik weet nu dat dat ook helemaal niet hoeft om genoeg te verdienen.”

VIDEO: Jasmijn in de halve finale van het toernooi in Turkije dat ze in 2022 won