Van je ouwe stek naar je nieuwe plek, verhuis je met Peet dan is dat gebeurd voor je 't weet. En voor weinig poen is het prima te doen.

Peet is Peter Broekman (55), van huis uit scheepsbouwer en reparateur van antieke meubels. Zijn eerste verhuizing was toen een buurman hem daarom vroeg. Peet's Verhuisservice was geboren.

Tienduizenden verhuizingen later rollen de verhalen over tafel. Peet: "Ik ben het blijven doen omdat het ongelooflijk gevarieerd werk is. Mensen programmeren me in hun mobieltje en bellen bij de volgende verhuizing weer. Tachtig procent van de mensen die ik verhuis is heel normaal, maar ik doe ook héle vreemde verhuizingen." Een schietpartij, kakkerlakken, een kippenhok vol vlooien en een ijskast die door de eigenares was ingesmeerd met groene zeep om hem door een nauw trapgat te krijgen, passeren de revue. Peet: "Sommige mensen zijn echt vies. Het komt voor dat ik me hier voor de deur, op straat, naakt uitkleed, mijn kleren in een plastic zak doe en die linea recta in de kookwas stop. De bus wordt dan grondig ontsmet. Als het té erg is, verhuis ik mensen niet."

Peet heeft generaties studenten en universiteitsmedewerkers verhuisd, kantoren en verpleeghuizen: "ik heb wel eens een mevrouw met een longziekte liggend op haar bank met zuurstofapparaat en al in de verhuisbus gedragen." Zijn verleden als meubelreparateur komt soms goed van pas: "Ik bracht grote, barokke meubels van een UU-neuroloog naar een appartement bij de Arc de Triomphe in Parijs. Liftjes zo groot als een kast, dus de meubels pasten er absoluut niet in. Stond ik op de stoep van een drukke winkelstraat tussen honderden voetgangers die meubels onderdeel voor onderdeel uit elkaar te schroeven en boven weer in elkaar te zetten. Ik doe ook veel scheidingen. Een keer had het stel in kwestie nog niet besloten bij wie hun kind, een jongetje van negen, zou gaan wonen. Toen ben ik maar even in mijn bus gaan zitten tot ze eruit waren."

Hij werkt met een oproepploeg van zo'n vijftien studenten, die meestal jarenlang voor hem werken. Van de eerste, een student Diergeneeskunde, kreeg hij onlangs een geboortekaartje van diens eerste kind. Heeft hij nooit last van zijn rug? "We dragen speciale rugriemen met een elastiek die je rug warm houden en voor extra stevigheid zorgen. Ik kan in mijn eentje een piano tillen. Maar ik doe geen acht verhuizingen per dag meer, zoals soms in het begin."

"Ik was achttien toen ik hem ontmoette. Ik noem hem maar even Pablo. Hij was kok in het restaurant waar ik ook werkte. Hij begon aandacht aan me te besteden. In het begin zocht ik er nog niks achter. Ik had van collega's gehoord dat hij al wat gehad had met twee andere meisjes die daar werkten. Ja hallo, dacht ik, ik ga niet nummer drie worden hier.

"Maar geleidelijk aan begon ik het leuk te vinden. Hij bracht me wel eens naar huis na het werk. Ik kreeg sms-jes van hem. Leuk weekend gehad? Of: lekker gewerkt?

Ik voelde me gevleid. De jongen waarmee ik daarvoor verkering had gehad, was niet zo knap en Pablo was erg aantrekkelijk. Het kan dus wel, dacht ik. Hij was ook interessant. Hij werkte fulltime, had een eigen appartement, een motor en een auto.

Toen vroeg hij me langs te komen. Ik was inmiddels helemaal hoteldebotel.

In het begin vond ik het superleuk, maar ineens werd het raar."

Wat was er aan de hand? "Hij had het plotseling te druk. Ik kreeg minder sms-jes. Eerst denk je dan nog dat hij het misschien echt wel druk heeft. Je blijft heel lang hopen. Maar ergens voelde ik wel dat het niet goed zat.

Eigenlijk waren er al vanaf het begin signalen dat er iets niet klopte. Hij wilde niet dat anderen wisten dat wij iets hadden. Ik vroeg hem hoe hij mij noemde tegenover zijn vrienden. 'Mijn projectje', zei hij toen.

"Uiteindelijk heb ik hem gebeld en gezegd dat we ermee moesten stoppen. Maar ik kon hem niet meteen loslaten. Dan ging ik toch weer even kletsen of ik belde hem op. We zouden er nog over praten. Maar hij bleek al een date te hebben met een ander meisje van het restaurant. Met haar zag ik hem de hele avond praten op het personeelsfeestje.

"Ik baalde ervan dat het zo gelopen was. Vooral omdat we hadden afgesproken dat we eerlijk tegen elkaar zouden zijn. Het vertrouwen in mannen is door deze geschiedenis echt geschaad. Ik had het misschien liever niet meegemaakt. Pas nu, een half jaar later, kan ik weer denken aan een nieuwe relatie."

"De Warande is voor ons allemaal een bewuste keus" zegt Marc. Iedereen knikt. "Veel bomen en planten en lekker rustig", zegt Jonathan. Eveline: "Ik kom van een dorp en ben veel natuur gewend dus de omgeving is een pluspunt. De Uithof is me veel te druk. Mijn vriend woont in de Bisschoppen. 's Morgens om zes uur word ik wakker van de bussen en 's nachts is het er hartstikke licht door alle lampen." "De Uithof is krap een kwartier fietsen" zegt Marc, "en de busverbindingen met De Uithof en het centrum van Utrecht zijn supergoed".

Gaan ze wel eens naar downtown Utrecht? Jonathan gaat elke week shoppen en regelmatig naar de bioscoop, Eveline pikt regelmatig een terrasje. Niemand is er rouwig om dat hij niet op loopafstand van de Utrechtse binnenstad woont. Jonathan zwemt in Zeist, Marc en Annelies laten asielhonden uit in Austerlitz en Eveline vertrekt elk weekeinde naar haar familie in Limburg. Jonathan is de enige die overweegt om naar Casa Confetti te verhuizen: "Ik heb nu 15 m2, daar krijg ik 30 m2."

Oriti zelf vertelt maandagmiddag aan de telefoon opgewekt dat dit zijn laatste werkdag in Utrecht is en dat de door hem gewonnen Sofja Kovalevskaja Award een Duitse variant is van de Nederlandse Vidi-beurs. Hij was graag in Utrecht gebleven en had daartoe ook een Vidi aangevraagd, maar die heeft hij niet gekregen, Vandaar dat hij nu met de Duitse beurs naar Potsdam vertrekt voor een verblijf van vijf jaar aan het Max Planck Instituut. Een Utrechtse fysicus? Nee, dat is hij dus niet meer. Na overleg met De Wit is de universitaire website inmiddels aangepast. 'Theoretisch fysicus krijgt subsidie van 1,65 miljoen', staat er nu. Wat minder chauvinistisch, maar wel een stuk waarheidsgetrouwer.

Mail-etiquette is echt nodig

Ian Curry-Sumner, hoofddocent Internationaal Privaatrecht: "Ik zou zeggen: het is noodzakelijk. Maar dat het noodzakelijk is, betreur ik wel. Je mag toch verwachten dat studenten dergelijke sociale basisvaardigheden thuis en op school hebben geleerd? Ik krijg van studenten wel eens mailtjes met 'Hoi Ian' of 'Ha die Ian', ook als ik ze niet of nauwelijks ken. Als je iemand nog niet goed kent, verwacht ik een aanhef als: 'Geachte heer'. Ook behoor je je docent aan te spreken met 'u'. Als je elkaar echt beter kent, kan er tot tutoyeren over worden gegaan, maar dat is aan de docent, niet aan de student. Ik stuur studenten zulke onbeleefde mailtjes terug en zeg ze dat ik het niet correct vind. Ik leg ze ook uit waarom ik die mails niet accepteer. De universiteit moet worden beschouwd als een fase tussen school en werkveld. Als je later, bij je eerste baan, op zo'n manier mailt, bereik je eenvoudigweg niets. Je moet er toch niet aan denken dat ze hun toekomstige baas op deze manier aanspreken? En bedenk goed wie je mailt. Ik weet dat ik een moeilijke naam heb. En een dubbele naam. Ik krijg vaak genoeg de aanhef: 'Geachte mevrouw'. Maar een dubbele naam betekent niet automatisch dat ik een gehuwde vrouw ben."

Molly Weber, universitair docente Privaatrecht: "Noodzakelijk? Dat vind ik wat straf geformuleerd. Ik zou het wel plezierig vinden als studenten zich in deze aan een aantal regels houden. Ik krijg wel eens mails die beginnen met 'Hoi!'. Ik ben geen 'Hoi'. Dan reageer ik niet; ik delete dat mailtje direct. Ik verwacht fatsoenlijke mailtjes. De vuistregels die zijn opgesteld zijn naar mijn mening wel bevorderlijk voor de relatie tussen student en docent."

Marjolein van Iersel, tweedejaars Psychologie: "Ja, ik vind het noodzakelijk. Maar ik houd me daar uit mijzelf al wel aan hoor, ik ben dan ook geen rechtenstudent. In een aanhef zet ik altijd netjes 'Geachte'. Dat heb ik van huis uit meegekregen, het is voor mij eigenlijk heel gewoon. Het is toch ook wel logisch: een professor bijvoorbeeld staat eenvoudigweg boven je, daar moet je je dan ook naar gedragen. Toch zijn die vuistregels wel handig om even door te lezen, denk ik. Kan ik nagaan hoe het ook weer zit."

Femke Jansen, derdejaars Diergeneeskunde: "Zulke beleefdheidsvormen heb ik ook thuis geleerd. Als ik later mails moet sturen naar mijn klanten, begin ik toch ook niet met: 'Hoi Piet'? Zulke informele taal zullen klanten niet waarderen. Bovendien, als je met iemand praat die je niet goed kent en die ouder is dan jij, spreek je die persoon toch ook met 'u' aan. Dan doe je dat in e-mails toch ook? Als mensen zich niet aan die omgangsvorm houden, dan is een etiquette voor mailgebruik dus kennelijk noodzakelijk, ja."

Merije Vink / Leeftijd 28 jaar / Functie: Secretaresse Studium Generale

"Ik woon in Kanaleneiland en wat mij eigenlijk opvalt, is dat er niet meer wordt bericht over Kanaleneiland. Vorig jaar ontstond er een hysterie rondom mijn buurt. Amateuristische zelf gemaakte documentaires van enge jongeren schoten uit de grond en op elke hoek van de straat stonden ineens journalisten die onderzochten hoe zielig de hangjongeren van Kanaleneiland wel niet waren. En nu ineens is het stil in de media. De hele hype is overgewaaid.

"Zelf had ik nooit zo heel veel last van de hangjongeren, het enige wat ik ooit heb meegemaakt is toen ik een keer boodschappen ging doen, ik een stok naar mijn hoofd kreeg geslingerd en ze iets naars riepen. Toen was ik echt geshockeerd. Maar op een gegeven moment wist ik welke routes ik wel en niet moest lopen richting de supermarkt, en wist ik ook dat ik geen uitdagende kanten topjes aan moest trekken. "In die tijd volgde ik het nieuws op de voet. Het is natuurlijk je eigen wijk en het is heel interessant als minister Bos opeens door de buurt loopt, maar het was allemaal zo overdreven en dramatisch. De media deden het overkomen als een groot rovershol. 'Tuurlijk er waren wel groepjes jongeren die vervelend en eng waren, maar het is sinds vorig jaar echt verbeterd. Dat straatverbod vond ik aanvankelijk wel overdreven maar het heeft wel geholpen. Ik denk dat al die jongeren gewoon even hun ei kwijt moesten, ze moesten even aan heel Nederland laten weten hoe zwaar zij het wel niet hadden. Dat snap ik wel, het zijn gewoon jongens en de helft van de tijd hangen ze gewoon met vrienden buiten omdat het huis waar ze wonen te klein is.

"Door al die heftige berichtgeving in de media leek Kanaleneiland een war zone. Maar dat was helemaal niet het geval. Dat verkeerde beeld blijft wel bij mensen hangen. Daarom zou ik het wel waarderen als de media nou eens aandacht zouden geven aan de ontwikkeling van Kanaleneiland. Laat ze daar maar een documentaire over maken."

"Wij zagen de problemen al lange tijd aankomen. Daarom hebben we een half jaar geleden een analyse gemaakt van onze financiële positie en ik kan u gerust stellen over de uitkomst: het zit wel goed. De uitvoering van onze spaarloonregeling is weliswaar ondergebracht bij Fortis, maar daarbij gaat het om kleine rekeningen, en die vallen onder de garantieregeling van de Nederlandse Bank. Dus nee, zorgen hoeft u zich niet te maken."

Dat klonk geruststellend, maar nog niet alle raadsleden waren tevreden. "Lopen de universitaire reserves dan geen gevaar?", wilde één van hen weten. Die vraag zorgde zowel achter de bestuurstafel als in de raadszaal voor hilariteit. De universitaire reserves? Welke reserves zou de vragensteller in 's hemelsnaam bedoelen? Een serieus antwoord op de vraag bleek al niet meer nodig, maar de boodschap was duidelijk: Over de kredietcrisis hoeven universitaire medewerkers zich in ieder geval géén zorgen te maken.

Het was een verrassing voor de zes studenten Sociale Geografie en Planologie dat minister Eurlings gisteren ineens voor hun neus stond in het Academiegebouw net nadat ze hun masterbul in ontvangst hadden genomen. Hij overhandigde de verraste studenten symbolisch hun nieuwe vervoerskaart.

Eurlings: "Afstuderen is een feestelijke en blije gebeurtenis maar er zit ook een negatieve kant aan want je krijgt gelijk een brief op de mat waarin staat dat je binnen vijf dagen je OV-jaarkaart in moet leveren. Dat is jammer, want als student, vooral in Utrecht, maak je veel gebruik van de trein. De ruwe breuk van gratis openbaar vervoer naar betaling willen we voorkomen door middel van deze overgangskaart".

De kaart werkt als een kortingskaart. Je krijgt een jaar lang veertig procent korting op je treinkaartje en de kortingskaart geldt pas vanaf 9 uur 's ochtends. Daarnaast krijg je nog een paar extraatjes zoals het gratis huren van een fiets. Het ministerie van Verkeer en Waterstaat betaalt de regeling. Dit kost zo'n 105 euro per afgestudeerde student. Helemaal gratis kon Eurlings de afgestudeerden niet laten reizen, maar volgens hem verdienen de afgestudeerden al snel goed geld om de nieuwe kaart te betalen en later hen luxe bolide te parkeren bij een Q&R en verder te reizen met de trein.

De 35-jarige Eurlings weet nog hoe het was om zijn OV in te leveren. "Ik reisde in mijn studententijd heel veel met de trein en toen ik afgestudeerd was, merkte ik dat het OV heel duur was ineens. Later ben ik in mijn geliefde rammelende Peugeotje gaan rijden, maar als in mijn tijd deze regeling werd aangeboden had ik er zeker graag gebruik van gemaakt."

Fronkia de Wit die woensdag haar masterbul International Development Studies in ontvangst nam, was blij verrast met de komst van Eurlings. "Leuk dat hij met zijn hele entourage hier voor ons zessen kwam. Mijn OV ben ik nu al een tijdje kwijt en ik merkte echt hoe duur het ineens was. Gelukkig heb ik net een leuke baan gevonden waarbij mijn reiskosten worden vergoed dus ik heb deze kaart niet echt meer nodig. Maar van die extra's zoals die gratis fietshuur ga ik wel gebruik maken."

Ongeveer 200.000 afgestudeerde MBO'ers, HBO'ers en universitaire studenten krijgen bij hun afstuderen van de overheid een voordeelurenkaart die vanaf 6 oktober in omloop wordt gebracht.