Ingedut, aldus de schamele toestand van het land en zijn academies. En als dat dutten doorgaat, wordt Nederland een arm land en raakt zijn hoger onderwijs, zeker mondiaal gezien, hopeloos achterop. De observaties van Verwaayen (52) vanuit zijn standplaats Londen zijn somber. Hij kwam naar Utrecht op uitnodiging van collegevoorzitter Yvonne van Rooy en wilde als alumnus graag iets voor zijn oude universiteit doen.
"Het is absoluut noodzakelijk dat universiteiten ramen en deuren open zetten naar de politiek, maatschappelijke instanties en het bedrijfsleven. Alumni kunnen daarin een belangrijke rol spelen. Dat levert geld op, maar ook de mogelijkheid om samen dingen te doen. Maar dan moet je zo'n alumnibeleid wel goed organiseren. Het is natuurlijk leuk dat ik via Van Rooy weer in Utrecht kom, maar dat soort samenwerking moet veel structureler."
De buitenwacht heeft geen hoge pet op van universiteiten. Dat zijn instellingen waarop nog wel te bezuinigen valt. Kunnen alumni bijdragen aan een herstel ten positieve van dat imago?
"Het imago van universiteiten is juist heel positief. Mensen kijken bewonderend op tegen die instituten en hun professoren. Het probleem is niet het negatieve beeld, maar de slechte performance van de universiteiten. Dus inderdaad: er kan op universiteiten nog wel bezuinigd worden, omdat er met minder geld dezelfde kwaliteit te halen is. Maar als die kwaliteit omhaag gaat, dan is er zeker ook bereidwilligheid om daar extra voor te betalen."
Wat bedoelt u precies met 'kwaliteit'?
"Wat goed is moet beter worden, en wat beter is moet het beste worden. Daarvoor moet je keuzes maken, en daar heeft Nederland moeite mee. We sluiten hier compromissen omdat we het iedereen naar de zin willen maken. Iedereen is een beetje tevreden, maar niemand is echt blij. Je hebt geen verliezers, maar ook geen winnaars. Ook niet in academia. Daar bestaan nauwelijks mogelijkheden om uit te blinken. Veertien universiteiten op zo'n klein grondgebied is toch waanzin? Waarom niet een beperkt aantal centres of excellence, waar ook echt geld in gepompt wordt? Of zo'n innovatieplatform: waarom zijn de universiteiten die kar niet zelf gaan trekken? Dat hadden ze niet aan de overheid moeten overlaten. Alleen het woord 'platform' duidt al op 'consensus': er wordt wat geld verdeeld over alle veertien zodat iedereen het naar de zin heeft, maar er worden geen echte keuzes gemaakt."
Voor wat betreft het hoger onderwijs: welke keuze zou er gemaakt moeten worden?
"Clusteren! Je kunt niet op veertien plekken centres of excellence inrichten. Dat kan alleen als je louter opleidingsfabriek wilt zijn. Maar ligt je ambitieniveau hoger, dan heb je onderscheidend vermogen nodig. Waarin kan ik de beste zijn? Daar moet je besluitvorming op los laten en geld in investeren. Dat geldt ook voor studenten. Willen ze toponderwijs, dan zullen ze daarvoor moeten betalen. Met toponderwijs is de kans immers groot dat ze later ook topsalarissen gaan verdienen, en hun leningen gemakkelijk kunnen terugbetalen. Maar die keuze moeten ze wel durven maken."
Het ontbreekt studenten aan trots op hun universiteit, zei u tijdens de Masterclass. Maar is een dergelijke loyaliteit niet erg moeilijk binnen een moloch als de UU?
"Hoe krijg ik die 100.000 werknemers van Brtish Telecom zover dat ze zich met dat bedrijf verbonden weten? Door heel hard te werken en door in het openbaar te feesten en te rouwen. Als we een opdracht binnenhalen, gaan de champagneflessen open. Trots creëer je alleen in de openbaarheid. Daar moet duidelijk worden dat het fijn en leuk is om dingen voor elkaar te krijgen. Ook hier geldt: herkennen wat je trots stemt, en het dan vooral ook erkennen."