‘Als campuscolumnist had ik het gevoel dat de universiteit ook van mij was’

Het is zover: DUB is op zoek naar een campuscolumnist, iemand die in 2021 elke twee weken over het universiteitsleven zal schrijven. De wedstrijd staat open voor studenten en medewerkers. Geïnteresseerden in de functie moeten vóór 1 december twee originele columns inleveren. Naast het platform dat je als campuscolumnist krijgt om standpunten te delen met de UU gemeenschap, ontvangt de winnaar het Erik-Hardemanstipendium van 1000 euro.

De nieuwe columnist volgt Francis van den Brink en Keerthi Sridharan op. Zij delen deze positie in 2020. Het is de eerste keer dat DUB twee campuscolumnisten heeft, een voor de Nederlandstalige en een voor de Engelstalige website.

Keerthi volgt een Research Master in Linguistics na een Bachelor’s in Linguistics and Media Studies aan het University College Utrecht. Ze is een echte wereldburger die in zes landen heeft gestudeerd, waaronder China, Hong Kong, India en de Verenigde Staten. Ze was nog nooit in Nederland geweest toen ze besloot in Utrecht te gaan studeren. Omdat ze op zoveel verschillende plaatsen heeft gewoond, was de verhuizing naar de Domstad geen probleem. "Het was niet zo dat ik een dartpijl naar een kaart gooide en besloot om daarheen te gaan, maar dat is wel hoe het er in mijn hoofd uitzag", zegt ze.

Haar winnende column 'Kost en Inwoning' trok de aandacht van de jury dankzij de prachtige weergave van hoe het is voor een internationale student om in het weekend achter te blijven op de UCU-campus, terwijl de Nederlandse studenten naar hun ouders gaan. Als de eerste campuscolumnist met een migratieachtergrond, is Keerthi niet bang om over moeilijke thema's zoals racisme, seksisme en xenofobie te schrijven. Maar ze is ook gek op eten en daarom deelt ze een paar van haar favoriete recepten met haar lezers.

Francis heeft de aandacht van de jury getrokken voor het toevoegen van een literaire smaak aan haar columns. Als student Literatuur en Cultuur is ze een betrokken toeschouwer die droomt om in de toekomst professioneel schrijver te worden - ze weet alleen nog niet op welk genre ze zich moet richten. Romans? Korte verhalen? Gedichten? Theaterstukken? Het lijkt haar allemaal leuk. Francis' winnende column, 'Escalatie', beschrijft de relatie met haar laptop, tegelijkertijd haar meest gehate en dierbaarste bezit. Ze schreef onder meer over de Utrechtse fietscultuur, het belang van de Nederlandse taal en duiven.

Naast dat ze de eerste campuscolumnisten zijn die de functie delen, zijn Keerthi en Francis in de atypische situatie dat ze over het studentenleven moeten schrijven terwijl ze in hun kamer opgesloten zitten tijdens een pandemie.

Waarom hebben jullie meegedaan aan de wedstrijd om campuscolumnist te worden
Francis: "Ik hou van literatuur en van schrijven, ik weet alleen nog niet wat ik wil schrijven: boeken, toneelstukken of gedichten. Toen ik de oproep voor een nieuwe campuscolumnist zag, dacht ik 'laten we het gewoon proberen'. Ik stuurde iets dat ik een paar maanden eerder had geschreven. Dat ik zou winnen, verwachtte ik helemaal niet. Het kwam als een grote verrassing. Ik deed gewoon voor de lol mee aan de wedstrijd ."

Keerthi: "Dit is niet de eerste keer dat ik columnist ben. Ik heb veel freelance journalistiek werk gedaan tijdens mijn studie en op de middelbare school. Ik hou van journalistiek en onderzoekend schrijven. Toen ik naar Utrecht kwam, had ik daar geen uitlaatklep voor. In mijn studie was weinig ruimte om te schrijven over zaken buiten de academische wereld. Toen ik de oproep voor een nieuwe campuscolumnist zag, dacht ik 'hé, dit kan ik doen!’ Ik vond ook dat de Engelse pagina van DUB een internationaal perspectief miste. Als er één ding is waar ik goed in ben, dan is het altijd een sterke mening over alles hebben [lacht].

"Ik had ook niet verwacht te winnen, zeker niet als je bedenkt dat de wedstrijd openstond voor alle studenten en medewerkers van de UU! Dus dacht ik 'laten we dit gewoon sturen en hopen op het beste' - en, nou ja, het beste gebeurde."

Hoe is jullie passie voor het schrijven begonnen?
Francis: "Ik heb altijd al dokter willen zijn op school, maar ik had een geheime passie voor literatuur. Voor mijn essays bij Nederlandse les kreeg ik altijd goede cijfers, waardoor ik me realiseerde dat schrijven een van mijn talenten is. Dus begon ik voor mezelf te schrijven in dagboeken en dergelijke totdat ik me comfortabel genoeg voelde om ook voor andere mensen te schrijven".

Keerthi: "Ik zou mijn passie voor het schrijven zeker aan mijn moeder toeschrijven. Als kind moest ik op de een of andere manier mijn energie kwijt, dus ging ik verhalen in mijn hoofd verzinnen. Toen gaf mijn moeder me het gereedschap om die op te schrijven. Die verhalen waren echt slecht, maar hé, tenminste was ik aan het schrijven en dat was goed!"

Hoe hebben jullie het ervaren om campuscolumnist te zijn?
Francis: "Ik vond het leuk omdat het me het gevoel gaf dat de universiteit ook van mij was. Ik begon op te letten hoe mensen zich gedragen, waardoor ik me meer betrokken voelde bij de universiteit. Ik ben nu niet iemand die alleen maar cursussen volgt, ik maak actief deel uit van de universiteit door er columns over te schrijven. Daarom was het voor mij echt een uitdaging toen corona kwam en ik columns moest schrijven vanuit mijn kamer. Hoe kan ik over de universiteit schrijven als ik vastzit in mijn eigen wereld? Dat was echt moeilijk.”

Keerthi: “Toen ik voor het eerst begon te schrijven kreeg ik het gevoel dat ik een legitiem lid van deze instelling ben, niet zomaar een willekeurige student die colleges volgt en dan weggaat. Ik heb impact, mijn stem wordt gehoord en stemmen zoals de mijne zullen gehoord blijven worden. Maar toen kwam COVID-19 en ik dacht 'wat heeft het voor zin om hier een stem te hebben als ik niets te zeggen heb? [lacht]

"Nu ik een masterstudent ben, is het nog moeilijker geworden. Mijn masteropleiding is volledig online, dus ik ga niet veel met mensen om."

Waar hebben jullie de inspiratie gevonden om te schrijven?
Francis: "Om eerlijk te zijn, het was echt moeilijk voor mij om onderwerpen te vinden. Soms keek ik gewoon naar mijn familie [Francis woont nog steeds bij haar ouders] en schreef over hen omdat dat het enige was waar ik over kon schrijven, ik was de hele tijd bij hen. Ik observeerde hoe ze zich gedragen en probeerde daar gewoon iets van te maken. Maar dat waren niet mijn beste columns, moet ik zeggen. Er was bijna geen verband met het universiteitsleven, het was niet zo relevant. Daarna begon ik inspiratie te vinden in de artikelen die ik bij DUB las. Ik kies een artikel en reageer daarop. Eigenlijk ben ik tot het besef gekomen dat ik niet alleen naar mijn eigen wereld kan kijken, want dat werkt niet voor een campuscolumnist".

Keerthi: "Er zijn twee benaderingen die ik volg als er een lege pagina voor me ligt. Eerst kijk ik naar binnen: hoe voel ik me nu? Is dit iets wat andere mensen ook meemaken? Wat is mijn perspectief op iets dat op dit moment gebeurt? Maar toen COVID kwam, werd het moeilijker om naar binnen te kijken omdat ik geen idee had hoe ik me voelde. We bevonden ons allemaal in een collectieve staat van shock.

"De andere manier van benadering is om naar buiten te kijken. Omdat ik op de UCU campus was, begon ik te kijken naar de manier waarop al die verschillende mensen met de pandemie omgingen, sommigen van hen beter dan mij, sommigen van hen slechter. 'Kijk, dit zijn mensen in jouw situatie, in jouw leeftijdsgroep. En zo gaan zij met de situatie om '. Daarover ging mijn eerste column na de lockdown. Ik denk dat zo'n benadering heel goed is, niet alleen als columnist, maar ook als schrijver".

Francis van den Brink

Kregen jullie veel reacties op de columns?
Francis: “Er was niet vaak commentaar op mijn columns. Ik ben ook niet zo controversieel. Ik ben meer een waarnemer, iemand die zich onthoudt van het trekken van conclusies en het zeggen van iets dat kritiek zou oproepen.“

Keerthi: "Eerlijk gezegd zijn het vooral de positieve reacties die mij zijn bijgebleven. Toen ik schreef over de pandemie op de UCU campus, waren er zeer positieve reacties van mensen die ik nog nooit eerder had gesproken. Sommigen zeiden: 'dit maakte me aan het huilen. Bedankt' of 'hé, dat ding dat je noemde over sociaal gedistantieerde yoga, dat doe ik ook en ik ben ontroerd dat dat een bron van inspiratie voor je was'"

"Campuscolumnist zijn was eigenlijk een hele goede manier om vrienden te maken in mijn nieuwe studieprogramma. Toen ik 'What Kind of Teams Classmate Are You?' publiceerde, vroegen mensen die ik nog nooit had gesproken: 'Is dit X?' en ik zei: ‘Ja, maar vertel het aan niemand!', en we werden op die manier vrienden.

"Er zijn natuurlijk negatieve opmerkingen geweest. Ik ga niet doen alsof er geen kritiek is. Maar ik wil graag geloven dat de meesten van hen uit onwetendheid komen en niet uit kwaadwilligheid - en degenen die uit kwaadwilligheid komen, zijn van mensen die er voor mij niet toe doen".

Keerthi Sridharan

Keerthi, jij bent de eerste campuscolumnist die in het Engels schrijft en ook de eerste gekleurde persoon in de rol. Jouw citaat in het artikel 'Racisme op de universiteit is geen systeem, het is een klimaat' ontstak een enorm debat in de reacties en op social media, waarbij sommige mensen je als persoon aanvallen of zich afvragen of je het überhaupt verdient campuscolumnist te zijn. Hoe was het voor je om dat te ervaren?

Keerthi: "Het citaat waar ze over vielen, leek me toen niet opruiend. Ik beantwoordde gewoon een vraag. Ik werd gevraagd om te praten over het verschil tussen Amerikaans en Nederlands racisme, en ik zei dat ik in de Verenigde Staten op een zeer progressieve universiteit zat waar de meeste mensen erkennen dat, als je blank bent, je racistisch bent. Het betekent niet dat je als wit individu de hele tijd het N-woord gebruikt, of dat je denkt dat alle indianen naar curry ruiken. Het betekent alleen dat je als wit persoon bepaalde privileges en voordelen hebt vanwege je witheid, en die worden bestendigd door onbewuste vooringenomenheid. Dat is het. Mensen begrijpen dat in Ohio, maar ze begrijpen het hier niet. Dat was mijn punt, en toen gingen de Nederlanders mijn punt bewijzen door... het niet te begrijpen.

"Wat me echt stoorde was dat elke opruiende opmerking, inclusief de blogpost van Job van den Broek, niet gericht was op de auteur van het artikel, in welke hoedanigheid dan ook. Ze richtten zich niet op de witte auteur, ook al was hij degene die het thema en de citaten koos. Ik wil natuurlijk niet dat mensen de auteur gaan belasteren, maar als iedereen in een artikel wordt belasterd, behalve de persoon die het artikel heeft geschreven... Dat is een gat voor mij een vacuüm, een vraagteken.

“Ik had geen last van de kritische opinie van Job van den Broek omdat het slecht geschreven was en slecht geformuleerd. Je kunt zien dat het begon als een tierelantijntje in een reactie onder het artikel. Er was geen data, geen onderbouwing. De mensen in de commentaren van zijn artikel zijn het 90 procent van de tijd niet met hem eens. Hij kreeg niet veel steun. Maar mensen schrijven zulke dingen niet voor steun, ze doen het voor aandacht: 'Ik heb gelijk en ik weet dat ik gelijk heb, dus iedereen moet nu naar me luisteren'.

"Het probleem dat ik heb is dat DUB heeft besloten om zijn verzoek te honoreren door zijn reactie om te zetten in een opinie. 'Ja, je hebt gelijk, iedereen moet nu naar je luisteren'. Die redactionele keuze is gemaakt volgens het principe dat beide partijen vertegenwoordigd moeten zijn, maar er is geen enkele ziel die niet weet dat dat standpunt bestaat. Dat is geen standpunt dat versterking nodig heeft, dat is geen standpunt dat vecht om gehoord te worden. We horen dat standpunt elke dag.

“Ik heb overwogen om niet meer voor DUB te schrijven omdat ik de beslissing om Job zijn 'rant' te publiceren niet leuk vond. Maar toen herinnerde ik me dat stilte is wat ze van ons willen. Ik wilde Job niet geven wat hij wilde. Dus schreef ik in plaats daarvan over cinnamon rolls. Dat was het meest passieve agressieve artikel dat ik ooit in mijn leven heb geschreven! [Lacht]”

Wat is je favoriete column en zijn er columns waar je spijt hebt?
Keerthi: "Ik hou van alles wat ik heb gepubliceerd, anders zou ik ze niet hebben verstuurd, maar het is een unvierseel gevoel om te kijken naar iets wat je hebt gemaakt en denken: 'verdomme, dat had beter gekund'. [lacht]

"Alle 'Receptencolumns' hebben een speciaal plekje in mijn hart omdat ik geobsedeerd ben door voedseljournalistiek en ik denk dat koken, bakken en schrijven extreem therapeutische processen zijn. Ik hou gewoon van het idee dat ik iemand zou helpen op een manier die substantiëler zou zijn dan 'hé, hier, lees deze column'. In plaats daarvan is het 'hé, leer hoe je een ding kan maken dat je warm, gevoed en vol houdt'."

Francis: " Als ik terugkijk op mijn columns van begin dit jaar, denk ik 'man, wat was ik onervaren!' Het waren geen geweldige columns, maar het is oké, het is een leerproces. Ik heb er geen spijt van, want ze hebben me gebracht waar ik nu ben. Mijn beste column is dan ook mijn laatste. Het is een gedicht. Ik wist niet zeker of ik een gedicht mocht indienen, maar de redactie heeft het geaccepteerd en ik ben zo blij dat het is gepubliceerd. Het was zo leuk om het te schrijven."

Welke tips zou je geven aan iemand die overweegt zich kandidaat te stellen voor de rol van campuscolumnist 2021, maar nog steeds twijfelt?
Keerthi: "Probeer jezelf niet de meest interessante kandidaat te laten lijken. Het geven van een eigen perspectief is op zichzelf al goed. Je hoeft niet de grappigste of de meest boze, kleinzieligste of meest cynische te zijn. Je hoeft niet superieur te zijn, je moet gewoon een schrijver zijn."

Francis: "Schrijf ook met je hart. Schrijf over wat voor jou belangrijk is, niet over wat je denkt dat andere mensen zouden willen, anders wordt het geen goede column."