Vibrators en omeletten: onze campuscolumnisten zaten een jaar in een achtbaan

Lili: "Het afgelopen jaar voelde als een achtbaan. Soms had ik heel veel ideeën voor columns en kon ik achter elkaar doorschrijven. En dan waren er maanden waarin elke motivatie ontbrak en er ook niks gebeurde door de corona-pandemie. Dan zat ik thuis na te denken waar ik nu weer over moest schrijven. Daarom zijn de meeste columns een beschrijving van mijn eigen brainstormproces en gedachten over de wijze waarop het studentenleven nu helemaal in elkaar zit."

Sophie: "Had ik ook. Aan het begin van het jaar had ik me nog voorgenomen om niet over corona te schrijven, maar uiteindelijk gingen ze allemaal toch eigenlijk wel over de pandemie. Onze wereld is zo klein geworden! Daarom ging ik vanzelf over kleinere onderwerpen schrijven. Zoals de column waarmee ik meedeed aan de wedstrijd. Die ging over een huisgenoot die een bevroren kip op tafel had laten liggen.

"Toen ik jouw columns las, Lili, leek het alsof je op een heel diepe, mentale manier schreef over het effect van corona op je leven. Maar je verpakte het in triviale en lichte onderwerpen zodat iedereen ze kon begrijpen. Zoals je column over hoe het studentenleven lijkt op een omelet."

Lili: "Dat was mijn doel ook. Iets heel vaags normaal maken. Ik nam een normale, alledaagse situatie en keerde die binnenstebuiten om te zien waarom mensen zich gedragen zoals ze zich in bepaalde situaties gedragen, zoals bij het bakken van een omelet.

"Mijn welzijn had grote invloed op het schrijven van mijn columns. Ik vind het fijn als er altijd een bitterzoet tintje aan zit; dat is mijn stijl, maar het was nooit opzet om te schrijven over verdriet of angst. Als ik schrijf, zet ik ook echt mijn gevoelens op papier. Hoe is dat voor jou?"

Sophie: "Mijn columns droogden een beetje op toen ik niet lekker in mijn vel zat. Door de lockdown hingen mijn huisgenoten en ik veel rond in de huiskamer met onze colleges op mute. Het was geen gezonde omgeving, en sindsdien viel het mij op dat die gevoelens impliciet terecht kwamen in mijn columns. Ik wilde ze niet expliciet benoemen, dat vind ik niet prettig."

Lili: "Wat vind je van mensen die meekijken met jouw gedachteproces? Dat is zo persoonlijk…"

Sophie: "Ik ben meestal heel open. De dingen waar ik over schrijf, zijn ook de dingen waarover ik praat, maar soms schaam ik me wel voor bepaalde zaken. Zoals die keer dat ik schreef over mijn schimmelinfectie en de columns over onderwerpen die gingen over mentale gezondheid. Schrijven over de Satisfyer Pro (vibrator, red) was veel makkelijker, want dat was minder persoonlijk. Schrijven heeft geen betekenis als je niet eerlijk bent, vind ik. Hoe sta jij tegenover het je kwetsbaar opstellen?"

Lili: "Dat vind ik eng. In bepaalde situaties mag ik me niet kwetsbaar opstellen van mezelf. Maar als ik schrijf, kan ik dat wel. Dan kan ik kwetsbaar zijn en iets zeggen zonder echt zichtbaar te zijn. Ik denk dat het zijn van campuscolumnist mij heeft geholpen om kwetsbaarder te zijn. Eerst maakte ik als ik een creatieve bui had, zinnen in mijn hoofd voor een column of kort verhaal, maar nu zeg ik die ook hardop in gezelschap van anderen. Dat bewijst dat ik me nu kwetsbaarder kan opstellen."

Sophie: "Mijn schrijfproces verloopt ongeveer op dezelfde manier. Ik bedenk zinnen en sla die dan op in het mapje ‘Writing’ op mijn telefoon. Ik ben wel altijd bang dat ze te pretentieus ben, wat sommige zinnen ook echt zijn, maar in mijn column werken ze dan weer wel."

Lili: "Pretentieus zijn en kwetsbaarheid zijn. Ze zijn mijn grootste vijanden."

Sophie: "Zijn er onderwerpen die taboe zijn voor jou om over te schrijven?"

Lili (lachend): "Ik denk dat ik over alles zou schrijven. Tenzij het heel hoog scoort op de schaal van ‘pretentieus’. Hoe zit dat bij jou?"

Sophie: "Ik zou niet schrijven over dingen die ik niet zelf heb meegemaakt. Ik mag natuurlijk alles over mezelf delen, maar niet over anderen. Als mijn moeder de columns vooraf leest, zegt ze soms: ‘dit verhaal is niet aan jou om te vertellen’.

Soms zou ik willen dat ik kon schrijven over politiek of grote problemen. Deze zomer vroeg iemand of ik iets kon doen met het conflict tussen Israël en Palestina. Het is niet dat ik dat niet wil, maar het is niet aan mij om daarover een column te schrijven. Ik weet er niet genoeg van. Toen beloofde ik mezelf dat ik over iets groots zou schrijven waar ik zelf wel sterke gevoelens over heb, zoals klimaatverandering. Maar inmiddels is het november en heb ik nog steeds geen letter op papier gezet over het kappen van bomen in Amelisweerd. Ik blijf maar kleine, grappige columns schrijven."

Lili: "Het is jouw column. Het moet over jezelf gaan. En vijfhonderd woorden is heel weinig als je een kritisch stuk wilt schrijven waarmee je ook impact wil hebben. Daarom wil ik in mijn columns nooit een duidelijke boodschap brengen. "

Sophie: "Soms voel ik me daar schuldig over. Ik weet dat DUB ook kritische stukken over het universiteitsleven wil en ik voel me schuldig dat ik dat niet zo vaak heb gedaan. Alleen gebeurt er in mijn leven niet zoveel vanwege corona. De verhalen in mijn columns zijn klein, omdat ik nu gewoon niet zoveel meemaak."

Lili: "Je wordt gedwongen een soort binnenwereld te creëren. Maar dat heeft niks te maken met de wereld om je heen. Het is meer dat je op een nieuwe manier over het studentenleven moet gaan nadenken. Ik raad de nieuwe campuscolumnist aan om hulp te vragen wanneer je vastloopt. We moeten schrijven over ‘het studentenleven’, maar dat is een vaag begrip. Het is moeilijk om interessante feiten aan te wijzen en er vervolgens een serie columns van te maken. En de nieuwe columnist moet proberen zo eerlijk mogelijk te zijn. Ben je weleens ontevreden geweest over één van je columns?"

Sophie: "Ja. Er zijn er veel half af die nergens naartoe gaan. En terugkijkend had ik in de column over daten moeten schrijven over biseksualiteit. Ik schrijf steeds maar ‘hij’ alsof dat voor mij de enige optie is, maar ik date ook met vrouwen. Ik wou dat ik die kans had gepakt om meer representatief en trouwer aan mijzelf te zijn. Ik denk dat ik bang was."

Lili: "Maakt het uit hoeveel reacties je krijgt op je columns?"

Sophie: "Ja, En voor jou?"

Lili: "Nee. Mijn familie in Hongarije weet niet eens dat ik columns schrijf. Alleen mijn grootouders dan. Mijn opa is ook schrijver en ik stuur hem de stukken toe."

Sophie: "Goed van je. Mensen zeggen altijd dat je voor jezelf moet schrijven, maar dat is lastig. Heb je plannen om te blijven schrijven "

Lili: "Absoluut. Ik wil fictieschrijver worden. Korte verhalen en misschien ooit wel een boek."

Sophie: "Ik ook. That’s the dream."

UCU-student Sophie Hudson (20) en Lili Szarvas (20), die de Engelstalige bachelor Media & Culture volgt, werden in januari 2021 van dit jaar verkozen tot Campuscolumnist. Sophie schreef hoofdzakelijk voor de Nederlandstalige website en Lili voor de Engelse. Lili illustreerde haar blogs ook zelf. Nu is DUB weer op zoek naar nieuwe studenten of medewerkers van de Universiteit Utrecht die in 2022 voor DUB elke twee weken een blog willen schrijven.

Word jij de Campuscolumnist van 2022?