Natte architectendroom versus geestelijke tsunami

Aan: Melle@zerofootprint.uu.nl
Betreft: Natte architectendroom versus geestelijke tsunami
Bijlage: Zero footprint avant la lettre

Ha Melle,

Bedankt voor je toelichting tijdens de rondleiding langs de zero footprint-kunstprojecten in De Uithof. Ik heb weer een hoop bijgeleerd. Het was uiterst boeiend en tegelijkertijd weerzinwekkend om aan te horen hoeveel moeite het kostte om bijvoorbeeld de deuren van het Educatorium in de middagpauze open te krijgen om jullie Department of Search te ontsluiten voor het publiek. En dat ze dus toch nog steeds gesloten blijven. Hoe heeft de architect het gebouw ook zo kunnen ontwerpen dat het gebouw zich niet eenvoudig naar het plein kan openen?! Om over de akoestiek van die betonnen stationshal maar niet te spreken.

Je getob met de ambtenaren wierp mij vijftien jaar terug in de tijd. De Uithof heette toen nog geen Science Park en we dachten dat de wereld maakbaar was. Zeker aan de universiteit met al die intelligente, vriendelijke, weldenkende mensen. Niets blijkt minder waar. Als het er ergens bekrompen, fantasieloos en kleingeestig toegaat is het wel aan onze universiteit. Iedereen zegt: ja, leuk idee, moet je doen! Maar op het moment dat je het wil gaan uitvoeren, is er niemand meer te vinden. Onbereikbaar, vervangen of niet-bevoegd. Geen hond durft zijn nek uit te steken of heeft zin om medeverantwoordelijk te worden voor iets wat wel eens verkeerd zou kunnen uitpakken.

Kon er toen niks? Jazeker wel. Het gaat altijd prima als je een kunstenaar van naam bent en het walgelijk veel geld kost. Zoals bij de architect van onze bibliotheek Wiel Arets. De Fröbelaar die ons aan de rand van het faillissement bracht met zijn natte droom. Dan mag je jatten (vgl Hans Scharoun), budgetten overschrijden en dingen laten maken die alleen al qua onderhoud de universiteit meer kosten dan er ooit aan kunst is uitgegeven. En wee je gebeente als je wat probeert te veranderen aan het geestelijk eigendom van de god-Architect. Nog geen stopcontact mag er verplaatst worden. Wij zijn slechts armzalige bewonderaars.

Maar troost je Melle. Wie heeft het straks nog over die egotripper die het noodzakelijk vond een meer dan levensgrote zwarte foto van zijn eigen kinderen in de espressobar van die hoerenkeet te hangen? En wij maar denken dat het een bibliotheek moest voorstellen.

Waarom ik het kunstwerk op bovenstaande foto weer eens onder de aandacht wilde brengen, is niet omdat het bijna helemaal gesloopt is (terwijl in 2011 nog beloofd werd om het in ere te herstellen). Ook niet omdat de bescheiden kunstenaar ons niet heeft aangeklaagd. Maar omdat het idee zo krachtig was dat het vijftien jaar geleden iets blijvends heeft nagelaten. Namelijk een opening naar de Botanische Tuinen vanuit het centrum van de universiteit. Ik geniet er bijna dagelijks van. Maar o wat had het een voeten in de aarde. En o wat ontmoette het een tegenstand. Dat jullie werk maar net zo krachtig moge worden, Melle. Hier is echt een tsunami van de geest nodig.

Succes!

Je Baaierd