We hebben natuurlijk niet zozeer economische groei nodig, maar een groei richting een duurzame samenleving. De daarvoor benodigde innovaties hebben deels andere dingen nodig, zoals een gedeelde duurzaamheidsambitie.

Het is verkeerd om een artikel waarin “[k]euzes zijn nog niet gemaakt” wordt geschreven over de optie om “niet langer tien weken onderwijs [te] gaan geven” de titel “Bèta’s gaan minder weken college geven” te geven. Die titel moet anders.

Na wat er in het bovenstaande stuk over Descartes wordt gezegd, zou je kunnen vermoeden dat de Universiteit Utrecht in 1641 de cartesiaanse filosofie terecht had verboden, en dat de herroeping van dat besluit zo’n twintig jaar geleden misschien zelf aan herziening toe is. Ik mag toch hopen dat het niet zover komt, want als iemand in zijn werken heeft durven laten zien dat hij “een eigen proces heeft meegemaakt van ervaringen, interesses maar ook misverstanden”, zoals Daniil Scheifes dat graag wil zien, dan is het wel Descartes. In zijn Discours de la méthode presenteert Descartes zijn nieuwe filosofie in een breed uitgesponnen autobiografisch relaas. Met gemengde gevoelens kijkt hij terug op zijn schooltijd, waar hij de lesstof voor zoete koek moest slikken, en het is daarom dat hij de lezer maant kritisch te blijven en zelf te onderzoeken of er enige waarheid of nut schuilt in wat hij naar voren brengt.
En het is zeker zo, zoals Daniil Scheifes schrijft, dat Descartes lichaam en geest als twee totaal verschillende dingen zag. Wat dan gewoonlijk uit het oog verloren wordt, is dat de mens volgens Descartes niettemin een eenheid van lichaam en geest is: wat we ervaren en meemaken vormt mede onze geest. Het is juist omdat we een lichaam hebben dat we emoties hebben.
Maar een goede column heeft een goede kapstok nodig en laat Descartes maar de gebeten hond zijn om het goede punt van de schrijver duidelijk te maken, want dat is het zeker.